Zoals de vaste lezers van deze kleine blog weten, hecht ik nogal aan rust in de stiltecoupé (en voor wie de running gag nog niet kent is er 1, 2, 3, 4 en vooral 5). Ik wil er kunnen werken en stoor me eraan als mensen doorpraten nadat je ze eraan hebt herinnerd waar ze zitten. Ik vind het doorpraten vooral frappant omdat in vermoed dat de praters wél de beleefdheid opbrengen om niet te roken waar dat is verboden, om het onderscheid tussen mannen- en vrouwentoiletten te respecteren en om in een rij te wachten. Het is het gecultiveerde karakter van de onbeschoftheid – het niet rekening willen houden met een ander – dat me kwaad maakt.
Onlangs zat ik in een trein van Amsterdam naar Nijmegen en het was rustig. Dan is treinreizen heerlijk: je kunt lezen of schrijven zonder te worden afgeleid. Zoals u al vermoedde werd mijn geluk verstoord, en wel toen in Ede twee dames instapten die in de stiltecoupé hun luidruchtige gesprek voortzetten. Mijn aanvankelijke ergernis verdween echter toen ik begreep dat de mensen slechthorend waren.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.