Is Het geheim van de eenhoorn, de nieuwe Kuifjefilm van Steven Spielberg leuk? De negen jaar oude deskundige waarmee ik deze prangende vraag zocht te beantwoorden, was in elk geval enthousiast. Zijn meerderjarige begeleider had aanvankelijk nogal wat moeite met de drie-dimensionele projectie (“mijn ogen shimmyen”) maar vermaakte zich eveneens.

Uit alles blijkt liefde, zelfs uit de titels waarmee de film begint. Ik was buitengewoon gecharmeerd van de daarop volgende openingsscène, waarin Kuifje op de rommelmarkt het scheepsmodel van de Eenhoorn koopt, en waarin te zien is hoe Hergé een tekening maakt van de hoofdpersoon. Aangezien de deskundige naast me tal van verhelderende opmerkingen maakte, was er vanaf de geweldige opening weinig meer dat me ervan weerhield naar hartenlust te genieten.

Hoewel Steven Spielberg een in feite nieuw verhaal vertelt, slechts zeer losjes gebaseerd op Het geheim van de Eenhoorn en De krab met de gulden scharen, en hoewel hij enkele nieuwe verhaalelementen introduceert – de canonieke Bianca Castafiore heeft nooit gezongen in Marokko – houdt Spielberg toch vast aan het jongensboekachtige. Het tempo ligt enorm hoog, de goede en de slechte personages zijn duidelijk herkenbaar en er is geen gedoe met vrouwen. Dat laatste verdient wel een vermelding, want Hollywood aarzelt bij boekverfilmingen zelden een love interest toe te voegen als daarop in de oorspronkelijke tekst slechts half op wordt gezinspeeld – zie The Name of the Rose of The Lord of the Rings.

Avonturen te over, maar het blijft Spielberg. Altijd zit er ergens een wrang element, alsof de regisseur niet wil dat we denken dat de wereld mooi zou kunnen zijn. Dit keer gaat het om het paleis van een Arabische vorst, waar een van de scheepsmodellen zal worden gestolen tijdens een optreden van de Milanese Nachtegaal. Het is een prachtige plaats, gelegen aan een schitterend stuwmeer. Ondertussen lijdt het stadje watergebrek. Het is alsof Spielberg wil zeggen dat er in schoonheid iets wreeds schuilt – en dat zou niet uniek zijn in zijn films, waarin de illusie van het geboden escapisme altijd ergens even wordt doorgeprikt.

Het is een mindere Spielberg, dat wel, maar de jonge deskundige vermaakte zich en ook ik heb het naar mijn zin gehad. Voor het eerst hóórde ik immers waarover ik zo veel heb gelezen: de Juwelenaria. Wat wil een mens nog meer?