Een Arabische Uriabrief

Decoratie uit Al-Hira (Archeologisch Museum van Basra)

Al-Mutalammis was een pre-islamitische Arabische dichter, die verkeerde aan het hof van de christelijke koning ‘Amr ibn Hind (r.554–569) in het Iraakse al-Hīra, even ten zuidoosten van Najaf. Ook zijn neef Tarafa ibn ‘Abd was daar. Dat was een veel belangrijkere dichter, die tot vandaag de dag beroemd is gebleven, terwijl Mutalammis maar een klein oeuvre had, dat ook nog voor een groot deel handelde over zijn traumatische ervaring met koning ‘Amr en de zogenoemde Mutalammisbrief (sahīfat al-Mutalammis).

Hofdichter

Hofdichters hadden indertijd de taak de koning en diens stam te bezingen in lofdichten en diens vijanden of andere minderwaardige personen of stammen uit te schelden in scheld- of smaadgedichten. Soms liep dat echter anders: wanneer een dichter bij voorbeeld slecht gehumeurd was, een kater had, zichzelf overschatte, in ongenade viel, of als de vorst erg treuzelde met het uitkeren van eregelden werd er ook wel eens een smaaddicht op de goedgunstige heer zelf gedicht. De dichters maakten royaal gebruik van hun vrijheid van meningsuiting en scholden dat het een aard had.

Lees verder “Een Arabische Uriabrief”

Irak kort (9): Faisal II

Faisal II

Een mooi portretje hierboven: Faisal II, kleinzoon van de Faisal die met Lawrence of Arabia Jordanië, Syrië en Irak bevrijdde, en zoon van koning Ghazi van Irak. Die kwam in 1939 bij een auto-ongeluk om het leven, zodat de kleine Faisal hem moest opvolgen, een paar weken voor zijn vierde verjaardag. De foto hierboven zal niet heel veel later zijn gemaakt en toont de kind-koning in een traditioneel Arabisch gewaad. Tot zijn achttiende verjaardag in 1953 traden enkele familieleden op als regent en ook daarna had hij machtige adviseurs.

Lees verder “Irak kort (9): Faisal II”

Labradorstraat 26, Brussel

Brussel, Labradorstraat

Ik had er behoefte aan mijn hoofd eens even leeg te maken. En gelukkig: als de treinen rijden, ben je in een handomdraai in Antwerpen. Gisteren reden de treinen.

Ik ben van Antwerpen naar Kontich gefietst. Ik bleek een verouderd adres te hebben gehad van het Museum voor Heem- en Oudheidkunde, zodat ik voor een gesloten deur stond. Dus snel naar mijn eigenlijke doel Mechelen, waar ik nog niet zo makkelijk binnen kon komen omdat er iets aan de hand was. Na wat omleidingen bereikte ik toch het centrum, waarvan ik alleen kan zeggen dat ik het heel erg mooi vond. Zelfs de kermis, die de oude gebouwen deels aan het zicht onttrok, kon de positieve indruk niet bederven. De hoofdstraat, die Bruul heet, deed me overigens denken aan de Oosterdijk in Sneek. Vraag me ook niet waarom.

Na te zijn omgefietst via Peutie (uit de onsterfelijke reeks Aalst, Peutie, Zwevezele, Genoelseldere), ben ik nog verder omgefietst om in de noordelijke buitenwijken van Brussel te gaan kijken in de Labradorstraat.

Lees verder “Labradorstraat 26, Brussel”

Kuifje en de mijnen van koning Salomo

Een jeugd zonder Kuifje is net een tikje minder leuk dan een jeugd met de jonge reporter, en ik vermoed dat althans de oudere lezers van deze kleine blog het bovenstaande plaatje wel herkennen. Inderdaad, het komt uit Kuifje en de Zonnetempel.

De titelheld en zijn vrienden Haddock en Zonnebloem zijn gevangen genomen door Inka’s en zullen levend worden verbrand, maar Kuifje weet dat er een zonsverduistering zal zijn, en speldt de Inka’s op de mouw dat de Zon de executies verbiedt. Het morbide verhaal wordt nergens te zwaar op de hand doordat professor Zonnebloem in de veronderstelling verkeert dat hij figurant is in een filmopname. Zijn van alle realiteitszin gespeende commentaar houd het verhaal prettig verteerbaar.

Lees verder “Kuifje en de mijnen van koning Salomo”

Kuifje. De film

Is Het geheim van de eenhoorn, de nieuwe Kuifjefilm van Steven Spielberg leuk? De negen jaar oude deskundige waarmee ik deze prangende vraag zocht te beantwoorden, was in elk geval enthousiast. Zijn meerderjarige begeleider had aanvankelijk nogal wat moeite met de drie-dimensionele projectie (“mijn ogen shimmyen”) maar vermaakte zich eveneens.

Uit alles blijkt liefde, zelfs uit de titels waarmee de film begint. Ik was buitengewoon gecharmeerd van de daarop volgende openingsscène, waarin Kuifje op de rommelmarkt het scheepsmodel van de Eenhoorn koopt, en waarin te zien is hoe Hergé een tekening maakt van de hoofdpersoon. Aangezien de deskundige naast me tal van verhelderende opmerkingen maakte, was er vanaf de geweldige opening weinig meer dat me ervan weerhield naar hartenlust te genieten.

Lees verder “Kuifje. De film”

Het gemakzuchtsteken

We kennen een groot aantal leestekens. Het vraagteken geeft aan dat een zin een probleem aan de orde stelt, dat in de volgende zin een antwoord zal krijgen. Een dubbele punt geeft aan dat er een uitleg of een opsomming komt. Drie puntjes geven aan dat de lezer een gedachte zelf kan afmaken.

We hebben ook liggende streepjes. Ik gebruik ze zelf wel eens – zoals hier – om noodzakelijke informatie in te voegen. Meestal is dat ‘background repair’: het spreektaalverschijnsel dat een verteller, zich realiserend dat de luisteraar iets niet weet, dat alsnog invoegt. Een voorbeeld ontleen ik aan Kuifje en het zwarte goud, waarin senhor Oliveira da Figuira een enorm verhaal ophangt om de aandacht van een aantal bewakers af te leiden.

Lees verder “Het gemakzuchtsteken”