Domweg gelukkig: ik zit in de lobby van een museum in Istanbul, met een grote kop Turkse koffie, ik heb alle rust en ik geniet van de klassieke muziek die hier over de luidsprekers klinkt. Turken lijken iets te hebben met Beethoven – je hoort het hier althans vaak. En ook al is het nóg zo verarbeidsvitaminiseerd, De Negende is gewoon móói.

Mijn geluk wordt nog vervolmaakt doordat ik een lezing mag schrijven over het relatieve belang van de Griekse-Romeinse en de Arabische beschavingen voor de totstandkoming van de westerse cultuur. Een relevant onderwerp, en ik mag er zaterdag over spreken voor een gezelschap dat theoretische vragen ook aankan. Ik hoef me dus niet te beperken tot oppervlakkige opsommingen van ontleningen.

Ik zou nu willen schrijven dat ik een soort totale sereniteit ervaar, een “zen-moment”, maar er is ook het bewustzijn dat dit geluk zal duren tot het moment waarop ik moet vertrekken naar de luchthaven, en het wat minder directe maar veel melancholiekere bewustzijn dat ik dit soort momenten ooit, aan de universiteit, frequenter heb gekend.  Geluk is tijdelijk, altijd – maar dat wil niet zeggen dat de sereniteit van het rustig kunnen schrijven aan een leuke tekst niet reëel zou zijn.