Een paar weken geleden moest ik in Antwerpen zijn. Ik wandelde ’s avonds naar mijn hotel en toen ik daar aankwam, deed mijn voet pijn. Ik had een spiertje of een pees verrekt, precies onder mijn hak. De volgende dag hinkelde ik naar de Stadscampus van de plaatselijke universiteit, waar ik het geluk had mijn onderwijs zittend te kunnen verzorgen.

Sindsdien heb ik last van mijn voet en moet ik het rustig aandoen, wat gegeven mijn werk nog niet zo makkelijk is. De effecten worden bovendien wat teniet gedaan op de momenten waarop ik lopen móet, omdat dan mijn hele overgewicht neerkomt op die pijnlijke hak.

Het doet pijn, maar ook niet méér. Ik heb in Beiroet wel degelijk stukken gelopen, al zal ik wat vaker een taxi hebben genomen dan anders. C’est ça. Zo’n zere hak blijkt echter ontzettend leerzaam. Bijvoorbeeld omdat je een glimp opvangt van wat iemand moet meemaken die in een rolstoel rijdt. Je leert iets over invaliditeit.

Je gaat bijvoorbeeld dingen combineren: normaal gesproken wandel ik ’s morgens even naar de supermarkt en koop ik later op de dag mijn kranten. Nu stel ik het supermarktbezoek uit tot het moment waarop ik ook de kranten kan meenemen. Ik merk het verschil echter vooral als ik met het openbaar vervoer mee moet.

• Om mijn hak te ontzien, fiets ik liever dan ik wandel. Dat betekent dat ik de fiets wel eens in de trein meeneem. Dat kan heel goed, maar makkelijk is het niet. Het is jammer dat je op een perron niet mag fietsen.
• Je moet treinen anders plannen. Ik reisde zondag van Amsterdam naar Nijmegen en de overstap in Den Bosch, die sowieso niet makkelijk is (voor insiders: van spoor 7B over de loopbrug naar spoor 4A in drie minuten) is onmogelijk. Je moet een trein overslaan en bent fors langer onderweg.
• En de architect die station Den Bosch zó heeft ontworpen dat je, om het toilet te bereiken, een trap af moet, kan niet anders zijn dan een sadistische mensenhater.

Nogmaals: ik heb wat last, maar erg is het niet. Mijn minuscule invaliditeit is echter wel leerzaam. De volgende keer dat ik iemand in een rolstoel zie, zal ik toch wat eerder hulp aanbieden.