Een tijdje geleden begaf mijn laptop het. Gewoon, in een doodnormale trein, terwijl ik op een zaterdagavond probeerde iets te schrijven. Een doodnormale kortsluiting toen ik de doodnormale stekker van mijn muis in de doodnormale USB-poort stak. Pats! Ineens was alles zwart, en wat ik ook probeerde – eerst in de trein en later thuis – er kwam geen licht meer. Dood was mijn laptop, van de ene milliseconde op de andere.
Het is de derde dode laptop in successie. De vorige heeft het nooit begeven, maar kon geen beamer meer aansturen, waarmee hij voor een loslopende docent als ik weinig waarde had. Een paar jaar geleden heb ik het ding vervangen. Stomtoevallig heb ik dit exemplaar een paar weken geleden nog eens gepakt om te kijken of ’ie het nog deed, maar hij was zó langzaam dat het niet meer praktisch was. Ik heb het bij de huidige crisis nog even opnieuw geprobeerd, maar ik had er dus niets aan ter vervanging van mijn huidige computer. De derde laptop, nog ouder, liet zich überhaupt niet meer opstarten.
Ik had nu gierende haast om een nieuwe laptop te kopen, want ik moest maandagmiddag les geven. Gelukkig zijn op zondagmiddag de winkels open, dus ik fietste de stad in en bemachtigde het benodigde. Ook een nieuwe muis – dit keer draadloos, want ik wil niet wéér een kortsluiting – was snel gekocht. Tot zover geen probleem.
Nu had ik echter in totaal drie niet-werkende schootcomputers staan, waarvan ik meende te weten dat ze naar de winkel terug konden om te worden gerecycled. Ik besloot het grondig aan te pakken en meteen weg te brengen wat ik nog meer aan verouderde elektronica had liggen. Dat was nogal wat: elektriciteitskabels en transformatoren, opladers en snoertjes in diverse soorten en maten. Ik wist dat ik het bezat, want op elke reis gaat weer zo’n dradig assortiment mee, maar toen ik het allemaal bij elkaar zag, schrok ik er toch van. Maar goed, het moest gerecycled: er zit immers koper in en allerlei zeldzame aarden.
Toen ik naar de computerwinkel in de buurt ging, werd me verteld dat ze daar alleen elektronica terugnamen op het moment dat ik ook een nieuwe computer kocht.
“Doen alle winkels dat zo?”
“Ja. Ook de winkel in de stad waar je je nieuwe computer hebt gekocht, zal je oude computers niet innemen als je ze een paar dagen na de aanschaf van een nieuwe nog komt brengen. Je moet ermee naar het afvalpunt.”
“Het afvalpunt?”
“Het afvalpunt. Dat is waar je ongebruikelijk afval naartoe moet brengen.”
Ik heb het inmiddels online opgezocht. Amsterdam heeft zes van die punten en ze zijn alle vér buiten het centrum. Bizar, want nog maar een paar jaar geleden kon ik met chemisch afval en elektronica terecht op de werf van het stadsdeel, die er echter niet langer is. Ik moet me tegenwoordig trouwens ook legitimeren om te mogen bijdragen aan een beter milieu.
En dus moet ik nu op de fiets naar de Henk Sneevlietweg. Men heeft daar normale kantoortijden. Het is allemaal te doen, maar het kost me gewoon een halve middag en ik weet eigenlijk niet of ik dat ervoor over heb. (Hoeveel mensen zouden hiervoor snipperen?) Ik wil best iets doen voor een beter milieu, maar in dit geval overtreft de te verwachten milieuwinst de te verwachten inspanningen. Ik weet nog niet precies wat ik er nu mee moet.
Tsja Jona, vér buiten het centrum? De meeste mensen wonen nu eenmaal niet ín het centrum, en waar zou jij zo’n centrum willen hebben dan? 🙂
En hoezo kantoortijden? “maandag tot en met zaterdag van 08.00 tot 17.00 uur” lees ik op de site. Dat valt toch wel te doen zonder te snipperen?
Daarin heb je gelijk – die zaterdag is er. Maar eerlijk gezegd: het is niet meer van deze tijd om geen ruime avondopenstelling te hebben. Kijk naar de openbare bibliotheken.
En ik begrijp nog altijd niet waarom de stadsdeelwerf is verdwenen. Het was handig, een punt te hebben in de buurt waar je dit soort dingen kon regelen. Ik heb de facilitaire mogelijkheden van de stadsdelen altijd een enorm voordeel gevonden.
Ik vind het altijd makkelijk hoe mensen over openingstijden denken. Zelf ga ik nooit ’s avonds naar een winkel, gedeeltelijk omdat ik weet dat het personeel er ook niet happy mee is dat ze moeten werken. Ja, studenten en zo hebben daar minder problemen mee, maar als je kinderen hebt is het geen lolletje.
Maar daar gaat het maar gedeeltelijk om. Er is een groep mensen die vindt dat zij alles zelf gewoon moeten doen en dat de rest zich maar moet aanpassen. Dus hun werktijden zijn leidend en de rest (overheid, winkels) moet dan maar gewoon open zijn als zij de tijd hebben om langs te komen. En oh wee als dat niet dan, dan ben je ineens niet servicegericht en zo. Maar niemand denkt aan wat er moet gebeuren om dat mogelijk te maken.
Want die wens voor langere openingstijden strookt niet met de groep die juist tijdens werktijd wil langskomen. En tegelijkertijd roept iedereen om minder ambtenaren en goede lonen, maar niemand denkt eraan dat je voor een langere opening toch echt meer bezetting moet hebben, met meer mensen achter de kassa/balie/backoffice die (voor hun) slechtere uren moeten werken.
Dat je zelf ’s avonds niet naar winkels gaat, laat onverlet dat het in grote steden vaak onvermijdelijk is, zeker voor alleenstaanden of gezinnen met twee volledige banen, nodig om hoge hypotheken af te lossen. Van een gemeente die urban professionals lokt, mag je verwachten dat ze de lokettijden daarop afstemt.
Ik vind het prima zolang men maar een keus maakt. Ofwel je eist service en langere lokettijden, ofwel je accepteert dat geëiste bezuinigingen bij de overheid voor jou betekenen dat je onder werktijd moet gaan.
Ik heb er geen enkele moeite mee als de belastingen weer omhoog gaan tot het niveau waarop de openbare sector kan functioneren. Ik heb nooit geloofd in het liberale sprookje dat minder geld betekent dat er meer kwaliteit kan zijn. Voor het onderwijs kan ik voorrekenen hoeveel geld er nodig is om het te herstellen, waarvan iedereen dan profijt zal hebben.
Instemmende groet,
Even terug zag ik een foto van gedumpte materialen uit Nederland in Ghana. Blijkbaar weten we nog steeds niet goed de gebruikte grondstoffen te hergebruiken.
Bezorgde groet,
Dat gaat veranderen. Ik las laatst iets over een bedrijf dat zelf in NL oude afvalbergen kan afgraven om reeds lang gedumpte materialen te herfietsen. Dus afvalexport zou wel eens snel tot het verleden kunnen gaan behoren.
Nederland importeert afval voor verbrandingsovens.
Hoewel het zogenaamde schone energie geeft is er denk ik nog meer te halen uit ons afval m.b.v. hergebruik.
https://robalberts.wordpress.com/2015/04/22/het-hongerige-monster/
Schone groet,
Bedankt Rob.
Iets anders om op te letten bij het wegdoen van electronica is dat al je data, ook de onzichtbare, diep in de laptop verborgene, vóór het wegdoen gewist moeten worden. Anders kan er misbruik van gemaakt worden door de nieuwe eigenaars. Daar zijn vast al bendes voor.
Als je een defecte laptop wegdoet: altijd even de harde schijf eruit halen. Grote kans dat die het nog gewoon doet. Je kan die evt. in een behuizing steken die je met USB op de nieuwe computer aansluit. Voor een paar centen bij de bekende Chinese webshops te koop. Dan heb je je data terug, en je kan evt. de schijf formatteren en dan heb je een apparaat om backups te maken.
In Haarlem zijn de openingstijden ook wel maf: van acht tot half vier! Dus ik kom om kwart voor vier en tref, behalve het toegangshek, alles gesloten. Dus een tiental zeer grote containers zijn al met grote kleppen afgesloten, het terrein is leeg, een kantoortje gaat open: “als u nu niet het terrein afgaat, bel ik de politie!” Ik probeer het nog, maar krijg nogmaals de bedreiging te horen. De medewerker had ook de openingsuren op andere dagen even kunnen melden. Maar zo gaat dat dus. Het ging om twee plastic zakjes met kabeltjes, baterrijen en wat electronica dingetjes.
(Be)dreiging met politie is natuurlijk onzin.
Maar je moet het gewoon niet proberen met een ‘het kan best wel’. Dat is hetzelfde als iemand aan jouw buro komt terwijl je net alle systemen uit en net je jas aan hebt. dat is toch ook hoogst irritant?
En de tijden in Amsterdam zijn niet maf – ze zijn ook zaterdag gewoon open.
Maar om kwart voor vier ergens binnenkomen valt toch onder de gewone werktijd, denk ik, voor m’n gevoel, dus… En wat Daniël en Rob zeggen: ik breng geld binnen, ik ben een soort van klant. Dus een beetje klantvriendelijk zijn. (Overigens staan de plastic zakjes nog steeds in de schuur).
Gevoel is prima maar wel de sluitingstijden bekijken. Een winkel sluit ook vaak de deur als het bijna tijd is. Even meevoelen met de werknemer binnen kan geen kwaad.
Ja er zit koper in en goud en nog wat andere kostbaarheden, maar betalen voor het recyclen zul je!
Ik heb als IT’er een tijdje in de afvalbranche rondgelopen. Het is gewoon een vorm van legale maffia. Ze laten je betalen voor je afval en vervolgens wordt het verkocht als grondstof na wat minimale bewerkingen.
Ooit betaalde wij bij de koop al een verwijderingsbijdrage.
Uiteindelijk bleek daar geld aan verdient te worden.
Bezorgde groet,
Net als RV vind ik “ver buiten het centrum” zwaar overdreven. Je lijkt wel zo’n typische Amsterdammer die alles om de hoek moet hebben. Maar ja, gedurende de 7 jaar dat ik in A’dam studeerde woonde ik dan ook in Zaandam.
Dat legitimeren is idioot.
Afstand is niet de essentie van dit verhaal.
Oude autobanden blijft men maar verslepen over de hele wereld.
Iets met de banden doen is blijkbaar te moeilijk.
Met elektronica gaat het ook die kant op.
Vriendelijke groet,
Zoals zo veel is dit in Rotterdam gelukkig een stuk beter aangepakt. De milieuparken waar je je zooi kwijt kunt zijn behoorlijk bereikbaar en hebben een redelijke openstelling van dinsdag t/m zaterdag. Je wordt er niet gefouilleerd, noch wordt je doopceel gelicht. Men wil wel graag even je postcode weten om een globaal beeld te krijgen van wat eigenlijk waar vandaan komt. Doordat die milieuparken betaald worden vanuit de afvalstoffenheffing die wij allemaal betalen, is het onzinnig en onnodig er nog bijdragen overheen te leggen. Daardoor zouden mensen alleen maar worden aangezet hun zooi ergens anders te dumpen. Het lijkt erop dat de milieuparken hier zijn opgezet door een team mensen dat zich alvorens te beginnen heeft afgevraagd: “Wat willen wij bereiken? Wie hebben wij daarvoor nodig en hoe krijgen wij die zo ver?”
Het werkt.
In Gent hebben we kringloopwinkels en die nemen àlles terug van elektronica, dat moeten ze bij wet. Die zijn inderdaad niet altijd open maar het is nu ook niet zo dat elektronica vreselijk in de weg leegt. Eens in de zoveel tijd rij ik erheen (met de auto, dat wel) om alle vergane elektronica en andere opruim achter te laten.
Ik hoef maar een 06-nummer te bellen en er komt een sympathieke knul in een gedeukte Twingo met een (relatief t.o.v. de Twingo) enorme aanhanger voorrijden. Die haalt mijn oude koelkast, stofzuiger, tuinhek, computer, enzovoorts gratis op. Dat hebben we “in de provincie” dan blijkbaar toch beter geregeld dan in Amsterdam.
Die sympathieke knul heeft zich inmiddels bij me gemeld. 😉