Het Opperwezen heeft me een lelijke loer gedraaid door me op te zadelen met een stel hersens dat werkelijk álles met het verkeerde liedje associeert. Als ik naar The Messiah ga, zal ik nog een half uur niet het beroemde Hallelujah neuriën, maar de gelijknamige draak waarmee Israël in 1979 het songfestival won. Mijn vrienden beleven er altijd weer veel plezier aan me in herinnering te brengen dat ik, nadat we Titanic hadden gezien, niet My Heart Will Go On in mijn hoofd had, maar dit.

Een enkele keer pakt het goed uit. Een paar jaar geleden zag ik de speelfilm The New World van Terrence Malick, waarin het verhaal van John Smith en Pocahontas in beeld wordt gebracht. Een mooie film, die u zeker moet zien. U raadt ook al welk deuntje zich in mijn hoofd nestelde: Pocahontas van Neil Young, die vandaag zeventig wordt.

Ik bezocht de bioscoop met een jonge Canadese die het liedje niet kende, en omdat het toch wel merkwaardig was dat zij een van de beroemdste nummers van haar beroemde landgenoot niet kende, ging ik de volgende dag naar de platenzaak om Rust Never Sleeps te kopen, de elpee waarop het nummer staat.

Die bleek uitverkocht, dus ik vroeg of een en ander besteld kon worden. De verkoper voerde de gegevens in een computersysteem in en constateerde, heel behulpzaam, dat ik de CD enkele jaren daarvoor ook al had gekocht. “U zou hem dubbel kunnen hebben,” zei hij, “al kunt u hem natuurlijk altijd komen ruilen”.

“Nee, het is niet voor mij,” zei ik, “maar voor een vriendin die volgende week vijfentwintig wordt. Ze kende Neil Young nog niet, dus de vraag welk verjaardagscadeautje ik moest kopen, loste zich dit jaar vanzelf op.”

De verkoper aarzelde even, en zei toen, met een combinatie van melancholie en jaloezie: “Vijfentwintig jaar en Neil Young mogen gaan ontdekken…” Ik wandelde de winkel uit met dezelfde combinatie van gevoelens, en in mijn hoofd een mooi liedje.