Het backfire-effect

Vluchtelingenopvang, Sidon

“Tijd om fictie van feiten te onderscheiden”, schrijft Carlijne Vos in een verhelderend stuk in De Volkskrant van zaterdag 23 januari over de toestroom van asielzoekers. Er is niets mis met haar betoog en indien u het nog niet heeft gelezen, moet u dat zeker doen. Als u probeert genuanceerd te denken over de problematiek, heeft u een hoop gegevens bij elkaar. Als u zich daarentegen vooral zorgen maakt, zult u worden bevestigd in uw idee dat die linkse journalisten van De Volkskrant desnoods gewoon liegen om hun multiculti-ideaal aan u op te dringen.

Die laatste reactie is dan een uiting van het backfire-effect. Het presenteren van de correcte feiten is weliswaar een manier om een discussie naar een goed einde te brengen, maar niet als de context polemisch is, zoals met de huidige discussie. Om wat voorbeelden te geven uit mijn eigen vak, de oudheidkunde:

Lees verder “Het backfire-effect”

Achter de schermen van een AZC

Maqsood heeft geen oogwit meer. Zijn oogballen zijn rood en die verftechniek is ontworpen door de gevangeniscipiers van zijn thuisland: je stopt iemand vijftien dagen in een donkere cel die niet groter is dan de lift in een goedkoop voorstedelijk appartement, en in die cel wordt er non-stop pepperspray verstoven zoals de geur van een dennenbos in een modale WC.

Maqsood is een van de asielzoekers die Dimitri Verhulst portretteert in zijn novelle Problemski Hotel. De vader van de Kasjmiri werd voor zijn rode ogen doodgemarteld, zijn kinderen ondergingen dezelfde behandeling en het lot van Maqsoods echtgenote is te walgelijk om hier opnieuw te worden beschreven. Verhulst heeft het niet uit zijn duim gezogen: in december 2001 heeft hij, om zich te documenteren voor een reportage in het Vlaamse literaire tijdschrift Deus Ex Machina, een week als Cubaans asielzoeker meegeleefd in het opvangcentrum te Arendonk.

Lees verder “Achter de schermen van een AZC”