De Argentijnse schrijver Julio Cortázar (1914-1984) is vermoedelijk het bekendst van een kort verhaal uit 1959, “Las babas del diablo”, wat zoiets betekent als “duivelskwijl”. Maar onder die titel kent u het niet. Het verhaal van een fotograaf die denkt een verliefd stelletje in een park in Parijs te fotograferen en bij het vergroten een andere waarheid ontdekt, werd in het Engels vertaald als “Blowup” en verfilmd door Michelangelo Antonioni; die film werd terecht wereldberoemd. De fotograaf, die in de film woont in Londen, verliest alle bewijzen voor de verschrikkelijke waarheid die hij heeft ontdekt, maar aanvaardt in een beroemde eindscène de absurde werkelijkheid zoals deze is.
Deze aanvaarding – het meespelen van een absurd spel – is nogal anders dan in het verhaal. De verteller daarvan lijkt de onkenbaarheid van de waarheid en de absurditeit niet te aanvaarden, en je kunt het verhaal lezen als een vertelling over een zenuwinstorting. Er zijn echter ook andere interpretaties denkbaar, zoals met alle verhalen van Cortázar.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.