Op het internet is copyright in feite niet te handhaven en dat is ook niet erg. Als beheerder van de Livius-website ben ik de afgelopen negentien jaar zegge en schrijve drie keer in actie gekomen. De eerste keer was in de begindagen van het internet, toen ik iets van mezelf terugvond op de website van de Amerikaanse militaire academie (West Point). Dat vond ik vooral eervol maar ik heb de webmaster toch even geschreven dat het verstandig was zijn intranet te beschermen.
Het tweede incident was serieuzer. Een UvA-medewerker had in een gedrukte publicatie het een en ander overgenomen dat werd gepresenteerd als eigen werk. Dat is iets heel anders dan een plaatje overnemen op een website en daarom vroeg ik een gesprek met de uitgever. Dat hoefde niet eens plaats te vinden, want dit was zó evident fout dat de financiële regeling al was beklonken voordat we elkaar spraken. Het kopje koffie dat we uiteindelijk dronken was eigenlijk vooral ter beklinking van de goede verhoudingen. Die zijn sindsdien zo goed dat ik vorig jaar door de vingers heb gezien dat een hoogleraar van dezelfde universiteit, in een publicatie bij dezelfde uitgever, wat al te makkelijk omging met mijn materiaal.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.