Enkele decennia geleden maakte men nog een scherp onderscheid tussen (hoge) literatuur enerzijds en (lage) genres als misdaad anderzijds. Als scholier leek me dat al onzin. Een Nagelaten Bekentenis wordt immers algemeen als literatuur erkend. Men kan volhouden dat literatuur niet spannend mag zijn en geen plot mag bevatten, maar dat lijkt mij misplaatst snobisme.
Toch is het me meteen duidelijk waar dit onderscheid vandaan komt, zelfs als we naar recente Nederlandse misdaadboeken kijken. De karakters zijn zo plat als een Hollandse polder; de plot is flinterdun, net goed voor vijftig bladzijden en wordt uitgesmeerd over 300+; de hoofdpersoon neemt nogal eens hoogst onverstandige beslissingen en weet dat, waarna de auteur met uitgebreide psychologische analyse van de koude kleigrond duidelijk maakt dat de hoofdpersoon toch echt niet anders kon. Kortom, zich meten met de internationale top kan het overgrote deel van de Nederlandse misdaadauteurs bij lange na niet.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.