Marcel Hulspas heeft vandaag een aardig artikel op De Jaap over de vraag wat er mis aan het gaan is met Mark Rutte. Een echte oorzaak wijst Hulspas niet aan, maar hij geeft een mooie beschrijving van de ondergang van onze premier, die, nu hij is ontmaskerd als leugenaar, kan fluiten naar zijn premierbonus.

Wat zou de oorzaak kunnen zijn? Zie ik het goed, dan heeft Rutte zich de afgelopen twee jaar aangeleerd dat hij zich door problemen heen kan bluffen. Een voorbeeld dat op deze blog toevallig is gedocumenteerd, dateert van 7 juni 2011. Rutte was over het onderwijs, zijn voormalige beleidsterrein, onder druk gezet en verklaarde dat het persoonlijk zijn absolute prioriteit had. Vijf maanden later had hij nog niets gedaan en twaalf maanden later was dat nog steeds het geval.

Geen verheffend gezicht: je eigen beleidsterrein, je absolute prioriteit, en je doet niets. Dan ben je een holle bluffer. Nooit heeft de pers hem er echter op aangesproken. Ik denk dat het kwam doordat men aan de leiband liep van Wilders, en zich concentreerde op diens fratsen en de onmacht van Job Cohen om zijn eigen verhaal over het voetlicht te krijgen. Nu deze twee spelers van het toneel zijn verdwenen, kan de pers haar controlerende taak hernemen en kan Rutte niet langer liegen.

Rutte zag de feiten correct: de pers liet de premier lange tijd met rust. Hij concludeerde dat hij met bluffen zich overal vanaf kon maken. Had hij niet per Nederlander €3000 weggetoverd zonder dat het echte consequenties had gehad? Hij zal hebben gedacht dat de pers hem met rust liet omdat hij premier was; de werkelijke oorzaak was dat de pers de aandacht ergens anders had. Rutte is een vlugge leerling, maar hij heeft zichzelf de verkeerde les geleerd.