Een jaar geleden beviel een goede vriendin van een dochter, die inmiddels dus één jaar oud is. Een lief klein meisje dat ik de afgelopen maanden heb zien groeien van een verontrustend kwetsbaar wezentje tot een kloeke explorator, die het hele huis doorkruipt of zelfs een beetje loopt, zich vasthoudend aan banken en tafels. Het is een wonder en dat is het.

Ze was nu dus jarig, er hingen slingers in de kamer en de kinderstoel was versierd met twee ballonnen, die ze prachtig vond. “Hoewe”, zei ze de hele tijd, twee lettergrepen die we, net als haar “baba baba ba”, niet meteen associeerden met een voor ons herkenbaar begrip. Tot het ons opviel dat ze het alleen zei als ze naar de ballonnen keek, en we begrepen dat ze wel degelijk een voor ons begrijpelijk woord had gesproken: “Hoera!”