We hadden vorige week zondag vrij, de zon scheen, we zaten op een terrasje en we dronken een biertje. Of beter, alle aanwezigen op één na dronken een biertje, want Kleine E zat aan de limonade. Ik heb al vaker over die peuter geschreven want elke keer dat ik haar zie, heeft ze iets nieuws geleerd. Dit keer maakte ze haar debuut als zangeres.
Olifantje in het bos
Laat je moeders staart niet los
Anders raak je de weg nog kwijt
En dan heb je heel veel spijt
Een jaar geleden beviel een goede vriendin van een dochter, die inmiddels dus één jaar oud is. Een lief klein meisje dat ik de afgelopen maanden heb zien groeien van een verontrustend kwetsbaar wezentje tot een kloeke explorator, die het hele huis doorkruipt of zelfs een beetje loopt, zich vasthoudend aan banken en tafels. Het is een wonder en dat is het.
Het (niet zo) geheime wapen voor iedereen die een vreemde taal wil leren, is het zingen van liedjes. Ik geloof dat de hersenwetenschappelijke verklaring is dat je informatie makkelijker terugvindt als ze kan worden opgeroepen op twee manieren, namelijk inhoudelijk en geassocieerd met een melodie.
Het zou dan natuurlijk aardig zijn als de liedjes in kwestie ook een beetje de moeite waard zijn. Die van Doe Maar komen een stuk in de richting, ook omdat ze ons dagelijks leven zo mooi illustreren. Waar ter wereld kan een jongen die net een blauwtje heeft gelopen zijn verslag afronden met de mededeling dat hij “haar naar haar fiets [heeft] gebracht, en alles was voorbij”? Helaas wordt de bruikbaarheid van Doe Maar-liedjes – althans voor inburgeringsdoeleinden – nogal verminderd door de creatieve wijze waarop de muzikanten omgingen met de spellingsregels.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.