Ik was op visite bij een vriendin, een alleenstaande moeder met een dochtertje van twee. Terwijl de grootouders en ik ons tegoed deden aan de koffie en het appelgebak, waren onze gastvrouwen elders in de weer. De moeder had het meisje op haar rug genomen om paardje te rijden. Even waren ze hun gasten vergeten: “hihihi” hinnikte mijn vriendin terwijl ze door de kamer sprong. De peuter kraaide van plezier.
Ineens realiseerde de moeder zich dat we naar haar keken en viel ze uit haar rol. We hadden gezien hoe die twee, als ze alleen waren, met elkaar speelden en pret maakten: iets intens persoonlijks, moois en ontroerends.
Ik wilde de herinnering bewaren en schreef er dit stukje over. Een vergeefs stukje overigens, omdat ik, al zou ik het nog sentimenteler maken, nooit zal kunnen overdragen hoeveel liefde ik zag.
Erg mooi, Jona. Hou het vast!
Henk.
Niet vergeefs, als je zelf kinderen en/of kleinkinderen hebt kan je je makkelijk inleven.
Vast houden !
Ik denk dat er meer mensen zijn die dat levendig voor de geest kunnen halen. Uit eigen jeugd of als liefhebbende papa of mama. Dus nee, vergeefs is dit stukje niet.
Hoe het stukje overkomt hangt kennelijk ook nog van de lezer af, Jona, hoe je ook je best doet.
Je weet het mooi te zeggen.
Wat een ontroerend mooi stukje. Zeker niet vergeefs.