[Vandaag geef ik het woord aan Edwin de Vries, een van de medewerkers van Livius maar momenteel als archeoloog actief in Soedan. Dit keer vertelt hij over zijn aankomst in het land.]

Eergisteren zat ik nog aan de ambachtelijke kruidkoek bij een gezellige Sinterklaasviering, nu zit ik alweer in Khartoum, de hoofdstad van Soedan. Knus winterweer heeft plaats gemaakt oor tropische warmte. Ik ben er een keer eerder geweest voor een project en wat ik me vooral herinner is dat het totale chaos was, maar dat uiteindelijk alles toch wel weer op z’n pootjes terecht kwam. Ik vond de mensen mooi, om te zien, maar vooral ook om hun uitnodigende vriendelijkheid. Naast wat eigenaardigheden, waar ik in een later stukje misschien wat meer over zal vertellen, was het ‘aangenaam rommelig’ te noemen.

Afgelopen week bekroop mij wel een beetje de angst. Het is natuurlijk al jaren rommelig in Soedan, vooral in het zuiden en westen van het land. Daarnaast is de media in het westen ook niet altijd even positief over landen in het Nabije Oosten en Afrika. Soedan ligt compleet in allebei, dus dat beloofde wat. Europees reisadvies naar Soedan is ook al niet lovend, en menig kennis krabde zich achter het oor bij het horen van mijn nieuwe avontuur: ‘Is het wel een beetje veilig daar?’ Al met al, een prima bodem om op te gaan twijfelen.

Gaandeweg maakte de angst plaats voor, ta, wat eigenlijk? Moed? Of is het vastberadenheid tegen alle wijsheid in? Geef het een naam, ik weet een ding nu weer zeker: naar Soedan gaan is een puik plan! Het is nog steeds chaos hier, en Khartoum doet dat met uitzonderlijke verve. De mensen zijn nog steeds net zo aardig en mooi. En zeg maar dag met al je rare westerse vooringenomenheden. Hier doen ze het lekker allemaal anders. Ja, het is soms wat intimiderend, maar vooral erg leuk.

Aangekomen op de luchthaven werd ik uit de rij geplukt door ene Abas, die mij pijnloos door het hele paspoort/visum circus loodste en vervolgens afleverde bij het Acropole Hotel. Een Grieks hotel midden in Khartoum, dat als tweede huis fungeert voor a wat aan buitenlanders hier in Soedan komt werken. Door het internationale karakter, hangt hier een bepaalde leuke spanning in de lucht waarvan je alleen maar enthousiaster wordt. Een gevoel dat een mooi avontuur te beginnen staat.

Ik kwam alleen aan en de rest van het team moest nog komen, dus had ik in de ochtend wat tijd te doden. Inmiddels ben ik al op bezoek geweest bij het nationaal museum om allerlei bodemschatten te bewonderen. Nadat een enorme schoolklas pubermeisjes mij een ‘Justin Bieber’ gevoel bezorgden ben ik maar weg gegaan. Iemand die zo lang is en zo blank, ja, die wil je natuulijk met je mobiele telefoon fotograferen! Daarna heb ik een bezoek gebracht aan de samenvloeiing van de Blauwe en de Witte Nijl. Deze kan je bezoeken in een aftands, en beetje spookachtig pretparkje (Al Mogran Family Park). Nu wordt het tijd om het team te ontmoeten dat zojuist is gearriveerd.

Volgende keer meer over het team en over het project.