Vele jaren geleden, toen wij nog jong waren en de wereld nog onschuldig was, stelde Silvio Berlusconi zich kandidaat voor het Italiaanse premierschap. De clublokalen van zijn voetbalclub, AC Milan, werden de lokale hoofdkwartieren van een politieke partij, Forza Italia. Zijn televisiezenders droegen de blijde boodschap uit.

Ik kende veel Italianen die het ballonnetje meteen doorprikten. Ze hebben gelijk gekregen. Ik heb er ook gekend die, niet eens naïef of nodeloos cynisch, wilden geloven dat iemand die als zakenman succes had, ook leiding zou kunnen geven aan een rijksoverheid. Zo’n raar idee was het immers niet: er zijn wel meer politici uit het bedrijfsleven gekomen en daartussen waren er die het aardig deden.

Welke standpunten Berlusconi had, werd me ondertussen nooit echt duidelijk. Behalve dan dat hij zijn ambt gebruikte om juridische vervolging te vermijden. Veel lijn heb ik verder niet in zijn beleid kunnen ontdekken. “Forza Italia” was de perfecte naam van zijn partij. Holler kon een slagzin niet zijn.

Toen kwam Pim Fortuyn.

Wat je ook van hem mag denken, hij hád hart voor de publieke zaak. En de TV hield zo veel van hem dat ze hem zijn gang liet gaan. Het is mijn stellige overtuiging dat als Paul Witteman in het televisiedebat van 6 maart 2002 wat neutraler was geweest, Pim Fortuyn voor een Volkert van de G. minder bedreigend zou hebben geleken.

Mijn beste vriend en ik kregen een idee dat wij toen erg grappig vonden. Destijds zaten de Volkskrant, het Parool en Trouw nog vlakbij elkaar aan de Amsterdamse Wibautstraat. Wat als we in die buurt nu eens op een paar muren en bij enkele metrostations “Forza Pim” zouden kalken? De journalisten zouden het zeker zien, de krant moest vol en onnieuws bestond ook toen al. In de Volkskrant stond de rubriek “Dag in dag uit” ook destijds al vol met gemakkelijke berichten, dus waarom zouden we dat de journalisten niet aanbieden?

We hadden het zeer sterke vermoeden dat we de slagzin in de krant konden krijgen door die te schilderen op een paar strategische punten en – vooruit – nog een slim epistel naar de brievenrubriek te sturen. Als het eenmaal de krant had gehaald, zelfs al was het als onnieuws, zouden we zeggen dat wij het hadden gedaan en dat we hadden geprobeerd duidelijk te maken dat het niet zozeer Berlusconi’s controle van enkele media was geweest die hem groot had gemaakt, zoals veel doctores Klavan in die dagen opinieerden, maar het feit dat journalisten gemakzuchtig waren. Nieuws valt te maken.

Toen werd Pim Fortuyn vermoord.

Ons plannetje was niet grappig meer. De carrière die Berlusconi daarna maakte, was ook al niet zo grappig. De man is inmiddels veroordeeld en mag geen openbare functies meer bekleden. Enkele andere rechtszaken kwamen, doordat hij de wet had aangepast, te verjaren. Eén ding is echter duidelijk: een hedendaagse politicus zal zich evenmin willen associëren met de veroordeelde Italiaanse oud-premier als met Bernard Madoff of Jan-Dirk Paarlberg.

Dacht ik dan.

Naïeve, naïeve Jona. Eergisteren fietste ik door Rijsenhout en daar zag ik de poster waarvan ik de foto hierboven maakte. Een fortuynistische politicus, “at your service”, met een berlusconiaanse slagzin. Welke mafketel, denk je dan, associeert zichzelf met een veroordeelde zakenman? In de gemeente Haarlemmermeer is het dus mogelijk.

Ik blogde onlangs dat Nieuw Rechts niet per se bestond uit domme mensen. Wellicht was dat voorbarig.