De afgelopen maanden heb ik het stervensdruk gehad. Zoals de trouwe lezers van deze kleine blog weten, bestaat mijn werk uit het uitleggen van de Oudheid en de belangrijkste activiteiten daarbij waren de Romeinenweek, het Romeinenfestival en het schrijven van mijn boek. Daarmee bereikte ik de meeste mensen. Een tweede groep activiteiten bestond uit enerzijds het rondleiden van mensen in Jordanië, Iran en Sicilië en anderzijds het verzorgen van cursussen. Daarmee bereik ik minder mensen, maar hiermee haal ik wel geld binnen voor de V.O.F. Livius.

Tussen de belangrijke en de noodzakelijke dingen is een zekere spanning. Je zou je willen beperken tot het eerste, want dat is toch uiteindelijk waarmee je de wereld wat verder helpt, maar het andere moet nou eenmaal ook. Gelukkig zijn beide soorten activiteiten leuk en ontmoet ik overal aardige mensen. Doorgaans houd ik belangrijk en noodzakelijk werk wel in evenwicht.

De zaken worden echter complex gemaakt door het urgente werk: een enorme reeks karweitjes die altijd vóór moeten.

• Bij een van de zakelijke contacten werkte een nieuwe contactpersoon die zich wilde voorstellen. Wel zo aardig, maar het kost me wel tijd en ik kan het niet eindeloos uitstellen.
• Iemand stelde me online een vraag en begon me, toen ik niet snel genoeg antwoordde, zelfs via mijn uitgever aan te schrijven. Dat leverde weer extra werk op – ik moest mijn uitgever toch bedanken voor het doorsturen – en dat kost weer tijd. Iemand anders claimde gewoon mijn tijd.
• Ik moest een keer praten met mijn pensioenadviseur. Zinvol, maar opnieuw: het kost tijd.
• Je moet om de zoveel tijd naar de kapper, een volstrekt overbodige activiteit – het haar groeit toch weer aan – die tijd kost en die je, net als al het andere, niet eeuwig kunt uitstellen.

U merkt aan de drieslag tussen belangrijk, noodzakelijk en urgent werk dat ik wel eens heb gebladerd door een boekje over tijdmanagement. De laatste maanden was er te veel urgent werk en kwam ik niet toe aan mijn belangrijkere werkzaamheden. Ik had geen grip op mijn bezigheden en het zal u niet zijn ontgaan dat veel van mijn dagelijkse stukjes gemakkelijk waren.

Ik heb een tijdje geleden de knoop doorgehakt en besloten al het urgente werk te laten wat het is om me te concentreren op het belangrijke. Dat betekende dat ik een hoop noodzakelijk werk vooruit moest doen, wat weer bijdroeg aan het gevoel mijn tijd niet voldoende meester te zijn. Het is echter goed gekomen en tegen de tijd dat u dit leest, vlieg ik naar Curaçao, waar ik in dit huis drie weken lang zal werken aan mijn boek.