O ja, de politiek van het alsof. Daar had ik het laatst over. Hier is er nog een: Buma die pleit voor de invoering van maatschappelijke dienstplicht.
Dat was – ik richt me even tot de jongere lezertjes van deze kleine blog – een idee dat in de jaren zeventig politieke actualiteit had. De vrouwenemancipatie was toen een feit en het werd vreemd gevonden dat alleen mannen hun carrière moesten onderbreken om de Russen tegen te houden. Het gold ook als vreemd dat van de mannen maar één op de drie de pineut was. Bovendien stond er niets tegenover. Er was daarom discussie over de dienstplicht en toen zou de invoering van een brede dienstplicht, niet beperkt tot militaire zaken, vermoedelijk mogelijk zijn geweest.
Wie weet was het zelfs een goed idee. De vanzelfsprekendheid waarmee diverse groepen in de Nederlandse samenleving elkaar in de kazerne leerden kennen is weggevallen toen de opkomstplicht werd afgeschaft. Ik maak me sterk dat als er iets als maatschappelijke dienstplicht was blijven bestaan, de integratie van Marokkanen een stuk sneller zou zijn verlopen.
Dat Buma nu pleit voor maatschappelijke dienstplicht, is echter vreemd. Het voorstel zelf mag dan verdienste hebben, het moment om het besluit te nemen, ligt alweer een jaar of dertig achter ons. En dat weet Buma ook. Dat weet hij heel goed. Hij roept maar wat. Hij doet alsof hij een serieuze bestuurder is en zolang wij doen alsof wij hem serieus nemen, zullen we nog heel veel proefballonnetjes zien vliegen.
“het werd vreemd gevonden dat alleen mannen hun carrière moesten onderbreken om de Russen tegen te houden.”
Ja, die tijd herinner ik mij prima. Ik vond het destijds vreemd dat men veronderstelde dat ik een bijdrage kon leveren aan het tegenhouden van de Russen. Wat kon ik uitrichten tegen hun atoombommen? Ik heb me er dan ook onderuit gewrongen – buitengewoon dienstplichtig.
Hoezo stond er niets tegenover? Ik verdiende geen bergen geld, maar – direct van school – meer dan ooit. En omdat ik geen geld kwijt was aan drank en sigaretten (uitsmijters misschien) en in de belastingvrije winkels van onze oost-kolonie 🙂 terecht kon, was deze tijd de start van verzamelingen muziek, strips, en de aanschaf van hifi en fotografie-apparatuur. Ik nam deel aan dozijnen oefeningen (als hospik) en nam duizenden foto’s voor mezelf en de andere jongens. Hoezo stond er niets tegenover?
Robert, hoeveel betaalde jij voor een biertje in de kantine? Je lever kan je dat mogelijke nog vertellen, maar ik in 1972 betaalde ongeveer een kwartje voor een halve liter. En de Russen… tja, nooit gezien. Op kosten van de toenmalige belastingbetaler, zonde van het geld.
0 cent Mike, ik dronk heel zelden een bacardi-cola (en heb de alcohol na de diensttijd weer laten staan). Maar ook de prijzen voor eten en drinken waren erg laag, en in Seedorf kon je nauwelijks uit, dus dat scheelde ook weer geld. 🙂
Russen hebben we wel gezien (tripje naar de grens) en die keken even hard terug. Of het zonde was is nu makkelijk te zeggen, met 20-20 hindsight.
Aan die oefeningen en foto’s heb ik nooit behoefte gehad en omdat ik een mooi baantje als zaterdagpostbode had kon ik die spullen eveneens aanschaffen – en luxueus op vakantie gaan. Ik was een akelig rijke student.
Mijn maat had ook een zaterdagpostbaantje – hij hield dat aan ook lang nadat hij al gewoon vast werk had, voor de lol. 🙂
Tsja, het ging niet om het geld, maar voor een verplicht jaar eruit had het z’n voordelen, dat is al.