Een grappig berichtje uit het oude jaar: twee Amerikaanse soldaten wilden trouwen en huurden voor de plechtigheid en de receptie een deel af van een golfbaan, maar kregen te verstaan dat ze hun bruiloft elders moesten vieren omdat Barack Obama wilde komen golfen. Zo geschiedde en het bruidspaar was achteraf tevreden omdat het uitzicht op de nieuwe plek mooier was. Desondanks werden ze korte tijd daarna opgebeld door de president die zich verontschuldigde – hij had er niet van geweten.
Ik kon me bij dit probleem helemaal niets voorstellen. Als er iemand wil golfen, n’importe wie, op de plek waar jij staat te trouwen, nodig je die golfer toch óók uit? Probleem opgelost. Onbekende gasten op een bruiloft brengen immers geluk. Het schijnt dat een van de trouwgasten dit simpele idee eveneens heeft gehad, maar te overdonderd was om het te opperen. En daar kan ik me weer wél iets bij voorstellen. Lees mee en huiver.
Henry Kissinger, zomaar in Rome
Een jaar of vijftien geleden was ik met mijn beste vriend in Rome. Omdat in Rome vermoeiend veel mooie dingen zijn te zien, en omdat het er ook in mei al drukkend warm kan zijn, zaten we even voor lunchtijd langs de Via Giustiniani uit te rusten, met een ijsje in de ene hand en een boek in de ander: mijn vriend las All the President’s Men en ik las een biografie van Henry Kissinger.
Op een gegeven moment keken we tegelijk op omdat een ietwat zwaarlijvige man langs kwam lopen. Henry Kissinger! Mijn vriend en ik keken elkaar in de ogen, hoofdschuddend. We hadden een zonnesteek of zo, dat onze fantasie zo met ons op de loop ging. Dit kon gewoon niet waar zijn. Zo’n man loopt niet zomaar zonder bodyguards door Rome.
De rest van de middag fantaseerden we wat we gedaan zouden hebben als we Kissinger werkelijk zouden hebben gezien. We concludeerden dat we zijn handtekening voor in de biografie zouden hebben gevraagd – het onderwerp van het boek interesseerde hem zeker – en hem een lunch zouden hebben aangeboden. Nee heb je, ja kun je krijgen. Maar goed, het was Kissinger niet. Kon niet.
Voetbal kijken
Die avond keken we in onze hotelkamer naar een voetbalwedstrijd op TV, met een paar stukken pizza erbij die we even verderop in de straat hadden gekocht. Ik weet zeker dat Juventus speelde en dat de wedstrijd werd gespeeld in het Olympisch Stadion in Rome. Ik weet ook zeker dat ik mijn stuk pizza uit mijn hand liet vallen toen ik zag wie daar naast de clubeigenaar van Juventus, Agnelli, op de tribune zat. Inderdaad, Henry Kissinger.
We hadden Kissinger dus wel degelijk gezien maar waren te overdonderd geweest om het te geloven.
Je hebt dus de kans op een gesigneerde biografie laten lopen.
Sommige gebeurtenissen zijn inderdaad te mooi om te vergeten.
Vriendelijke groet,
Ik meen gelezen te hebben dat het bruidspaar de president wel degelijk nog heeft uitgenodigd voor het feest, maar dat hij beleefd heeft geweigerd.
Wat betreft Kissinger: vanwege de kans op dit soort toevallige ontmoetingen zou iedere historicus (zo houden we het aantal ongelukken beperkt) eigenlijk altijd een handgranaat op zak moeten hebben.
En vanzelfsprekend de beste wensen enz. voor 2015.
Ik vind het altijd jammer dat ik, als mediëvist, nooit één van mijn favoriete personen op straat tegen kan komen. Nou ja, je kunt niet alles hebben…
Een van de frustraties van Mark Pieters, de uitgever van het klassieke fonds van Athenaeum – Polak & Van Gennep, dat hij nooit Herodotos mee kon nemen naar het Boekenbal.
“Ik kon me bij dat probleem niets voorstellen. ”
Veiligheidsmaatregelen – ze hadden geen zin om het bruidspaar en alle andere gasten te checken.
“We hadden Kissinger dus wel degelijk gezien maar waren te overdonderd geweest om het te geloven.”
Deze is nog leuker.
“One reason that I succumbed to David’s offer was that, by joining Whitesnake, it gave me something to do. I went from playing huge auditoriums with Purple to half-empty clubs with Whitesnake. It was a real shock to the rock’ n roll system, but a very salutary thing for the ego. I was showed exactly what it was like when I first started out, and how transitory it all is. Once we were playing some half- assed club in Germany with about 20 people in it. This guy came up to me after the show and said, “You look like Jon Lord from Deep Purple.” I said, “I am Jon Lord.” He said, “Yeah, sure,” and walked away. I stuck with Whitesnake and we started playing unusually different British music, we were fighting against punk revolution.”
http://www.thehighwaystar.com/interviews/lord/jl19890100.html