U heeft het allemaal weleens gezien: twee mensen, duidelijk een stelletje, die in een restaurant tegenover elkaar zitten en geen gesprek voeren, maar allebei kijken naar hun telefoon. Ik vraag me altijd af hoe het kan dat mensen echt niets meer tegen elkaar te zeggen hebben, zelfs niet op een feestelijk moment – wat dineren in een restaurant toch behoort te zijn. Ik word daar verdrietig van.
Maar het kan verdrietiger. Vanavond moest ik zijn in Dronten en ik streek even neer om een kommetje soep te eten. Iets later kwam aan de volgende tafel een stelletje zitten. Hij plaatste zijn telefoon tegen de kamerplant op tafel en zette een TV-programma aan. Daar keken ze naar, zonder een woord te wisselen. Uitgepraat, zo te zien. Hoe ver, vroeg ik me af, zouden ze nog verwijderd zijn van de echtscheiding?
Even later ging de telefoon. Uit het gesprek maakte ik op dat ze sprak met de babysitter.
Haha, geweldig!! Wat je ziet is niet altijd wat je denkt te zien….
Met vriendelijke groeten, Jan Willem Samsom
En die observatie is zo ontzettend waar, dat je er een blogpost over zou kunnen schrijven… 😉
Overigens zegt het nog niets over de sociale status van het stelletje, behalve dat ze samen uit eten gingen…
Misschien wel mijlenver. Echtscheidingen komen volgens mij juist niet voor bij dat soort uitgebluste stelletjes die gewoon voortkabbelen.
Uitgebluste of gescheiden ouders – arm kind.
Ronald Giphart heeft hier ooit het woord vertweezaming voor verzonnen.
Het loopt ook niet goed af met Citizen Kane en dat vòòr de schermverslaving…
Misschien konden ze nu eindelijk eens ongestoord naar hun favoriete programma kijken, zonder door een jengelende baby te worden gestoord?
Dat heb ik aanvankelijk willen denken, maar ze zeiden de rest van de avond ook niks. Geen lachje, niks
Het was ook meer een stille hoop die ik had….. IJdele hoop, vrees ik…….
Blijkbaar hebben sommigen weinig of geen woorden nodig?
Het is ook mogelijk in stilte te genieten van elkaars gezelschap. De obsessieve behoefte om elke ruimte altijd met conversatie te vullen, maakt niet uit waarover, is misschien nog wel triester.
Helemaal juist. Niks mis met zo’n vorm van intimiteit en plein publique. En hoe mensen zich in privé tot elkaar verhouden gaat ons toch niks aan.
De opmerking over ‘obsessieve behoefte’ is mij uit het hart gegrepen, vooral wanneer mensen achter me tijdens een concert niet kunnen wachten tot het applaus klinkt om hun ‘conversatie’ te hervatten.
Het verhaal komt bij bij meer over als een obsessieve behoefte om naar een schermpje te kijken.
Wat jij hier ook doet: obsessief naar een schermpje kijken. 😉
Klopt, alleen doe ik dit niet in een restaurant tijdens een etentje met mijn vrouw 😉
Forseti: Einsamkeit:
https://youtu.be/cNIK2-sql58?t=1802
https://youtu.be/H6EFQ5PjKxA
Einsamkeit
Du neigtest, Herz, dich gerne, wie sich die Birke neigt,
Dem Nachbarstamme zu.
Steh aufrecht, wie die Tanne trotzig steigt:
Allein bist du.
Wohl strömt ein jedes Ding des eignen Wesens Hauch
Den andern Dingen ein;
Doch will ihr Sehnen überfließen auch,
Sie sind allein.
Schlaft ihr umarmt auf einem Kissen, ihr erwacht
Wie Sonnen fern im Raum;
Kaum dass ihr eimal träumt vielleicht bei Nacht
den gleichen Traum.
Sei deine Welt, dein Stern, beglückt, wenn deine Glut
Am goldnen Leben schafft,
Und fordre nichts. Dir ward kein andres Gut
Als deine Kraft.
Ricarda Octavia Huch
Doet me denken aan het voorval toen ik als student met mijn vriendinnetje in een hotel dineerde en zij met doordringende fluisterstem zei: “Niet kijken, maar heb je dat stel daar in het midden van de zaal gezien? Die zitten nu al een half uur tegenover elkaar zonder een word met elkaar te wisselen! Dat wordt een scheiding!” Waarop die arme vrouw in paniek naar de hand van haar tafelgenoot greep.