Wat u hierboven ziet, is een zogeheten kudurru. Dit soort stèles stammen vooral uit het Babylonië van de Kassitische periode, zeg maar de Late Bronstijd ofwel de jaren tussen pakweg 1600 en 1150. Het woord kudurru is Babylonisch en betekent zoiets als “grens”. Tot nog niet zo lang geleden dachten onderzoekers dat het ging om grensmarkeringen, want er staan vaak spijkerschriftteksten op waarvan de strekking is dat de vorst land toewijst aan deze of gene hoge functionaris. (Op de bovenstaande ontbreekt die tekst overigens. Je kunt niet alles hebben.)

De interpretatie van kudurru’s als grensmarkeringen is echter een beetje problematisch. De meeste zijn namelijk gevonden in de omgeving van de grote tempels van Babylonië. Het gaat wél om landtoewijzingen, maar vermoedelijk waren ze vooral bedoeld om te registeren dát land was toegewezen. Ze golden dus niet als markering van een perceelgrens.

Bovenaan een kudurru staan altijd de Babylonische goden afgebeeld. Zij garandeerden immers de schenking en beschermden bovendien de opbrengst van de akkers. In dit geval herkennen we links de maansikkel, symbool van de maangod Sin. Middenin staat Šamaš, de zonnegod. Helemaal rechts herkennen we Ištar ofwel de planeet Venus. Daaronder zijn twee mušhuššu-draken te zien: wezens met een huid van schubben, leeuwenpoten en een gehoornde slangenkop. (De rechtse draak is wat moeilijk te zien.) De twee draken dragen op hun rug altaren, die zijn te identificeren als cultusplaatsen voor de wijsheidsgod Nabu en de oppergod Marduk.

Helemaal linksonder is nog een schorpioen te zien. Ik weet niet wat die op deze plek te betekenen heeft. Het lijkt me in elk geval geen beschermgod. Eerder het tegendeel.

Deze kudurru is te zien in het museum dat onlangs is geopend in het voormalige paleis van Saddam Hussein in Basra.

[Dit was het 425e voorwerp in mijn reeks museumstukken.]