Dit boek begon als een lezing die ik ooit hield in Madurodam voor een groep interim-managers. Hierin presenteerde ik Plinius de Jongere als een van hun voorgangers, en ik denk niet dat ik daarmee het boeiende tiende boek van de brievencollectie verkeerd interpreteerde. De frequentie waarmee de Romeinse senator schreef maakt heel duidelijk dat hij, tijdens zijn gouverneurschap-met-buitengewone-bevoegdheden, eerst de problemen inventariseerde, vervolgens een plan van aanpak maakte en advies inwon, en tot slot dit plan met succes uitwerkte.

Na afloop van de lezing kreeg ik van de gastheer, het Haagse bureau De Roo, het verzoek de tekst uit te schrijven, opdat het bureau een leuk relatiegeschenk had. Zo gezegd, zo gedaan.

Er volgden twee herdrukken met gigantische oplagen, en het verbaast me nog steeds dat ik de boekjes niet vaker in antiquariaten zie liggen. Ik vlei mezelf met de gedachte dat mensen het niet willen weggooien, maar ik vrees dat het in feite belandt bij het oud papier.

Dat zou niet terecht zijn: zo slecht is het niet. De recensies waren redelijk tot goed. Toch zou ik het nu anders aanpakken, met minder aandacht voor de grote lijn en met meer tijd om uit te leggen hoe we van het bewijsmateriaal naar conclusies komen.