“Een mindere Vestdijk,” zei mijn goede vader, “is nog altijd een Vestdijk.” Zelden heb ik mooier horen verwoorden hoe een lezer teleurgesteld kan raken in een bewonderde schrijver en vast wil blijven houden aan het (in het geval van Vestdijk terechte) idee dat het ontzag niet misplaatst is. Zoiets valt ook te zeggen over De helaasheid der dingen. Het dozijn verhalen over de jeugd van de schrijver temidden van een soort familie-Tokkie is de moeite waard en ware dit geen boek van Dimitri Verhulst, ik zou enthousiast zijn geweest. Maar van de auteur van Problemski Hotel mag een lezer méér verwachten. De helaasheid der dingen is weliswaar een Verhulst, maar een mindere.
Minder zijn bijvoorbeeld enkele verhalen in hun onevenwichtigheid. Neem het tweede, dat gaat over een vrouw waarvan wordt gezegd dat ze een aantal baby’s heeft verdronken in een vijver bij haar huis. De ontknoping van de vertelling is aardig genoeg, en de opmerking dat de kinderen van het dorp, sinds het misdrijf bekend was geworden, niet meer in die vijver zwommen, voegt iets toe. Maar Verhulst haalt de vaart uit het verhaal door een uiteenzetting in te lassen over hoe de kinderen daar voordien gewoon waren te spelen. Op zich kan zo’n digressie de spanning verhogen, maar dan moet er een vraag zijn die de lezer beantwoord wil zien en waarop het antwoord door de digressie wordt uitgesteld. Zo’n vraag ontbreekt. Het is een goede truc, maar in het verkeerde verhaal.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.