De Nederlandse media lijden aan acute columnitis, een ergerlijke aandoening waarbij de lezer geen informatie wordt geboden, maar de meningen van columnisten krijgt toegeworpen. Dat is alle kanten op triest: voor de lezer, die zijn mening zelf wel kan vormen, en voor de columnist, die meestal wel weet dat hij slechts bladvulling produceert.
Er zijn echter uitzonderingen. Goede columns voldoen aan twee voorwaarden: de auteur moet verdraaid goed kunnen schrijven en moet een verdraaid interessant onderwerp hebben. Max Pam is een voorbeeld van hoe het moet. Officieel is zijn zaterdagse bijdrage aan Het Parool een schaakrubriek, maar hij schrijft daarover zo verrotte goed dat hij ook lezers lokt die niet kunnen schaken. Zoals ik: ook al ben ik niet zo geïnteresseerd in de tweekamp Anand-Gelfland, ik wil elke week weer lezen hoe Pam er nu weer in slaagt zijn running gag, een vermelding van Bobby Fischer, in zijn column te verwerken.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.