De Nederlandse media lijden aan acute columnitis, een ergerlijke aandoening waarbij de lezer geen informatie wordt geboden, maar de meningen van columnisten krijgt toegeworpen. Dat is alle kanten op triest: voor de lezer, die zijn mening zelf wel kan vormen, en voor de columnist, die meestal wel weet dat hij slechts bladvulling produceert.

Er zijn echter uitzonderingen. Goede columns voldoen aan twee voorwaarden: de auteur moet verdraaid goed kunnen schrijven en moet een verdraaid interessant onderwerp hebben. Max Pam is een voorbeeld van hoe het moet. Officieel is zijn zaterdagse bijdrage aan Het Parool een schaakrubriek, maar hij schrijft daarover zo verrotte goed dat hij ook lezers lokt die niet kunnen schaken. Zoals ik: ook al ben ik niet zo geïnteresseerd in de tweekamp Anand-Gelfland, ik wil elke week weer lezen hoe Pam er nu weer in slaagt zijn running gag, een vermelding van Bobby Fischer, in zijn column te verwerken.

Er zijn maar weinig columnisten die dit niveau halen. Meestal is het probleem dat men geen eigen onderwerp heeft, en daarom maar kiest voor de rol van chroniqueur van het dagelijks leven. Maar juist als je een triviale gebeurtenis moet vergroten tot achthonderd woorden, moet je een stilistisch grootmeester zijn. Simon Carmiggelt, Ischa Meijer en Martin Bril: meer zijn er niet geweest.

Ik hoor nu lezers sputteren. En Frits Abrahams dan? Ik weet het niet. Dit is ook de man die Theo Finkensieper wist te interviewen, die schitterende rechtbankverslagen schreef en die Uiteindelijk helpt niets publiceerde. Dat hij van zijn hoofdredacteur nu columns moet schrijven, is de grootste verspilling van talent in de naoorlogse geschiedenis. Ik vrees dat Abrahams weet dat hij de geschiedenis in zal gaan als hét voorbeeld van een licht dat onder de korenmaat moest blijven. Dat gun je niemand.

De website Nu.nl heeft momenteel een van ’s lands origineelste columnisten in dienst: Jean Wagemans. Elke dinsdag schrijft hij over de argumentatieleer. Daarmee heeft hij, om te beginnen, een verdraaid interessant onderwerp, dat bovendien ook nog verdraaid relevant is. Zo slaat hij elke week weer een brug tussen de wetenschap en het grote publiek. Hij groeit er ook steeds meer in, en daarom schrok ik toen ik vanmorgen zijn column las, waarin hij leek te suggereren dat hij per 1 september zal ophouden.

Ik kan moeiteloos twintig columnisten noemen die ik liever zie stoppen.