Stukje zonder titel

Het kan je gebeuren dat je om kwart over elf ’s avonds, net als je op het punt staat je bed op te zoeken, wordt gebeld. Het is een van je beste vrienden. “Is er iets aan de hand?” vraag je. En ja, er is iets aan de hand. Zijn echtgenote heeft pijnklachten en is door de dokter naar het ziekenhuis verwezen. Je vriend wil mee maar er moet iemand bij de kinderen blijven. Kun jij misschien een nachtje babysitten?

Je kijkt nog even naar je vriendin, maar eigenlijk heb je je besluit al genomen. Natuurlijk doe je dat. Toen jij ooit een TIA had, stond die vriend meteen voor jou klaar.

Je fietst naar de andere kant van de stad en geniet ervan hoe rustig het is. De nacht zelf verstrijkt zonder noemenswaardige incidenten, behalve dat je een keer moet opstaan om de zoon des huizes, een jongen van één, een fles te geven.

Lees verder “Stukje zonder titel”

Aardige mensen

Woudrichem

Eigenlijk had ik gewaarschuwd moeten zijn. Ik voelde me de afgelopen dagen al niet al te jofel en had afspraken moeten verzetten. Maar gisteren ging ik toch op pad: afspraken in Zwolle, Nijmegen en Den Bosch – kortom, een dag in de trein. Ik voelde me ’s morgens goed en zelfs als dat niet zo zou zijn geweest zou ik vermoedelijk op pad zijn gegaan omdat ik deze drie afspraken niet wéér wilde verzetten.

Enig probleem: als ik klaar zou zijn in Den Bosch, was het te laat om nog naar huis te gaan. Je mag tussen vier en half zeven namelijk geen fiets in de trein hebben en ik zou tot half zeven moeten wachten. Omdat ik probeer aan te sterken van de operatie die ik december heb ondergaan, maak ik in zulke situaties vaak een fietstochtje. Ik houd ervan eindeloos en vaak doelloos wat te rijden. Den Bosch – Woudrichem leek me wel wat: dertig kilometer slechts en door het altijd mooie rivierenlandschap.

Lees verder “Aardige mensen”