Dit geliefde boek valt een beetje uit de toon, ik heb het namelijk nog steeds niet uitgelezen. De Scholia bij een impliciete tekst van Nicolás Gómez Dávila (Bogotá 1913-1994) zijn er om beetje bij beetje van te smullen. Het is de laatste tijd wat stil rond hem. Een jaar of tien geleden verschenen er nogal wat vertalingen in het Italiaans, Pools, Duits; ook in het Nederlands werd een werk van hem gepubliceerd (De authentieke reactionair, inleiding selectie en vertaling Robert Lemm 2013). Geen idee waarom het zo kalm geworden is – in ieder geval niet omdat hij verouderd is want Gómez Dávila is van alle tijden. ‘Voor een goede lezer is alle literatuur hedendaags’.

Hij was de grootmeester van het aforisme. Zijn werk bestaat uit duizenden korte, zeer fijn geslepen doordenkers. Er is over gediscussieerd waarom het aforisme de op hem toegesneden uitdrukkingsvorm zou zijn. Volgens de filosoof Franco Volpi, die hem in Italië introduceerde, heeft het te maken met zijn pretentieloosheid. Zijn eerste werk, min of meer clandestien gepubliceerd door zijn broer, droeg de titel Aantekeningen. Jaren daarna kwam Teksten 1. Geen van beide werd een succes en wat zou men met zulke titels ook anders verwachten. In 1977 volgden de eerste twee bundels Scholia van wat er vijf zouden worden.

Ik verklaar ze van nul en generlei belang, en daarom aantekeningen, glossen, scholia; dat wil zeggen, de meest bescheiden verbale uitdrukkingsvorm die het dichtst in de buurt van de stilte komt.

Pas na zijn dood werd hij in bredere kring bekend – ook in Colombia.

Lees verder “Geliefd boek: Scholia bij een impliciete tekst” →