[Vierde verslag van een vakantie in Libanon; deel één is hier.]

Vandaag hebben we onze auto afgehaald en reden we voor het eerst door het drukke Libanese verkeer. Onze eerste bestemming was de Nahr al-Kalb, de hondenrivier, waar zo’n beetje elk leger dat in de loop van de geschiedenis door Libanon trok, een inscriptie heeft achtergelaten: de Egyptische farao Ramses II bijvoorbeeld, en na hem verschillende Assyrische koningen. Daarvan liet Esarhaddon, die Egypte veroverde, zich afbeelden tegenover Ramses. Nebukadnezar is bijna onvindbaar (namelijk aan de overzijde van de rivier).

Er is een onleesbare Griekse tekst, er zijn twee Romeinse teksten, een Mamlukken-sultan heeft zijn naam in de rotsen achtergelaten, en vervolgens lieten de troepen van Napoleon III er een aandenken achter, gevolgd door de verschillende geallieerde legers uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog en uiteindelijk een overwinningsreliëf ter herdenking van het einde van de Israëlische bezetting van Beirut.

Onze volgende bestemming was Faqra, waar op een heuveltop enkele altaren en een graf staan uit de Romeinse tijd. Het was druk met schoolklassen, maar buitengewoon de moeite waard omdat er veel sneeuw lag. Even verderop lagen een tempel voor Atargatis (de “Syrische godin”) en Adonis, die in deze contreien erg populair is. Een Byzantijns kerkje vormde het nagerecht. Ook hier was alles in de sneeuw, zodat iemand die zich zomers had gekleed uiteindelijk ijs in d’r sandalen had. (Ze hield dapper vol.)

Nog iets noordelijker ligt Machnaqa: door een slechte weg niet makkelijk te bereiken, maar het monumentje, een drietal in de rotsen uitgehouwen sarcofagen en drie reliëfs waren de moeite van de omweg wel waard.

Verder rijdend bereikten we Byblos. In de jaren zestig de populaire, mondaine badplaats van Libanon, maar inmiddels een op het eerste gezicht niet al te prettig toeristenstadje, waar we morgen de eeuwenoude ruïnes uitgebreid zullen gaan bekijken. We zijn vooral heel nieuwsgierig hoe de L-vormige tempel eruit zal zien.

[wordt vervolgd]