Vlak voordat ik naar Curaçao vertrok, had ik nog een gesprek met mijn uitgever, Frits van der Meij, over Israël verdeeld, het boek dat ik nu aan het afronden ben over de Joodse ideeënwereld aan het begin van onze jaartelling. (De titel heb ik overigens te danken aan een van de respondenten op deze kleine blog.)
Ik spreek graag met Frits. Los van het feit dat het altijd gezellig is, zijn er in de aanloop naar de publicatie allerlei praktische zaken te bespreken. Over meelezers en spellingskwesties hadden we het al eerder gehad (jood of Jood? – het laatste dus). Dit keer ging het over onder meer het tijdschema, het contract, de publiciteit en de tekst waarmee het boek aan de boekhandels wordt aangekondigd. En het omslag.
Dat is altijd een lastige kwestie. Athenaeum – Polak & Van Gennep wil boeken die een beetje leuk zijn om naar te kijken en de omslagontwerpers hebben wel eens prijzen gewonnen. (Ik vind het werk van Nanja Toebak erg mooi.) Ikzelf wil echter een opvallend ontwerp, zodat mensen het boek in de winkel kunnen vinden. Het liefst zou ik iets hebben zoals The White Album van de Beatles, zodat boekverkopers het kunnen gaan hebben over “dat witte boek”. Ik heb ook niets tegen fluoriserend paars metallic met gifgroene belettering.
Het zou dit keer wel eens een foto kunnen worden van een van de “bell caves” bij Beit Guvrin in Israël. Het ziet er leuk uit en kan een aandachtstrekker worden: “dat boek met die rare rotsen”. Eén nadeel is echter dat die grotten niet zoveel te maken hebben met het onderwerp, al komt Maresha, zoals de plaats in de Oudheid heette, in het boek voor. Ik vertel dat het stadje welvarend is geworden door de guano-nijverheid en dat er enkele schitterende graven zijn gevonden uit de tweede eeuw v.Chr., versierd met bijvoorbeeld de hellehond Kerberos, een adelaar en een lief olifantje.
De steengroeven die mogelijk op het omslag komen, dateren uit de late Romeinse tijd. Het gesteente van Beit Guvrin is heel zacht en laat zich makkelijk bewerken, maar waar de steen contact heeft met de lucht, wordt ze enorm hard. De arbeiders maakten dus een klein gat, braken door de harde laag heen en groeven daaronder klokvormige ruimtes waaruit ze hun materiaal haalden. Die kunstmatige grotten zijn heel indrukwekkend en dat levert dus plaatjes op die je als omslag kunt gebruiken.
Er kleeft overigens nog een tweede nadeel aan deze foto. De grotten zijn gebruikt als locatie voor de film Jesus Christ Superstar. Ik zou het wat vervelend vinden als het boek daarmee geassocieerd zou raken, maar als we onze foto slim kiezen, is er niemand die het merkt.
Quote “Ik heb ook niets tegen fluoriserend paars metallic met gifgroene belettering”. Stiekem toch een Doe Maar fan?
Ik moest er ook aan denken, ja.
Maar paars en appeltjesgroen is zoooooo jaren 90. En daarvoor jaren 70…
Maar het valt tenminste op. Ik zou het liefst een boek hebben dat omhoog springt in de etalage.
Als ik het vrouwelijke equivalent voor “fallisch” wist, zou dat nu goed van pas komen. Of je onderbewuste er een k*t boek van maakt? Toch niet denk ik…
Uh oh. Mijn eerste boek had als omslag een nogal fallische strandpaal. Kon ik niet meer verhinderen.
Sommige mensen associeren ook echt Alles met phallische symbloieken..
Tja, op de voorkant van het nieuwe boek van Simon Schama staat een chassidische Jood uit de 19e eeuw. Heeft dus ook niet zoveel te maken met de periode 1000 v.C – 1492 n.C. Het boek verkoopt er trouwens niet minder om, maar dat zal wel te maken hebben met de goede recensies…
Het is geen goed boek overigens; alles wat tussen toen en nu hetzelfde is, wordt benadrukt, terwijl verschillen worden ontkend. Van de joods-christelijke scheldpartijen lezen we alleen hoe erg de christenen zich uitlieten over de joden, maar het omgekeerde lezen we niet. (Pikant detail is dat de aard van de christelijke scheldpartijen – de tegenstander uitmaken voor duivels – is ontleend aan het jodendom.) Als joden ook maar ergens bij betrokken zijn in positieve zin, noemt Schama het.
Het staat Schama vrij een boek te schrijven om joden anno 2014 bemoedigt, bijvoorbeeld door een eenzijdige visie op het verleden. Hij moet het echter geen geschiedenis noemen.
Het is nogal stereotiep, want ligt sterk voor de hand. Maar het zal de aandacht wel trekken: een afbeelding van de verwoesting van de Tempel van Jeruzalem. Hier is een schilderij uit 1867 van Francesco Hayez (nooit van gehoord, maar dat vermindert juist het cliche):
http://www.christipedia.nl/Artikelen/T/Tempel
Een tweedelig boek met een volgens mij geslaagde vormgeving is “Pier en oceaan” van Oek de Jong. Je zou “Israël verdeeld” ook kunnen uitbrengen in een cassette – een traditie bij Athenaeum – met ruimte voor het tweede boek. Je moet dan wel precies weten hoe dik dat tweede boek wordt en een cassette verhoogt natuurlijk ook de prijs.