Zes jaar geleden – vooruit: zes jaar geleden min twaalf dagen – schreef ik een stukje over de werkzaamheden bij mij aan de overkant van de gracht. Het terrein van de voormalige stadsdeelwerf (zie boven) was in de voorafgaande maanden bouwrijp gemaakt en inmiddels was men gaan heien, wat nogal wat overlast veroorzaakte. Die was op een gegeven moment natuurlijk ook weer voorbij en de afgelopen jaren zijn er nieuwe huizen gebouwd. Het project is onlangs afgerond, de straat is weer begaanbaar en ik verwachtte eigenlijk dat ik bericht zou krijgen dat ik eens mocht langskomen om woningen te bezichtigen.
Ik ben namelijk een paar jaar geleden in een kantoortje dat tijdelijk was geopend naast het bouwproject informatie gaan vragen en heb toen aangegeven belangstelling te hebben voor iets groters dan het huis waarin ik momenteel woon. Ik heb een woonduur van meer dan een kwart eeuw, ik laat een woning achter en ik ben economisch aan deze stad gebonden, dus op voorhand zou je denken dat zo’n projectontwikkelaar me uitnodigt nu ik heb aangegeven belangstelling te hebben. Gek genoeg heb ik nooit iets vernomen. Geen briefje, geen mailtje, geen telefoontje, niets.
En nu lees ik dat de huizen zijn genomineerd voor de Amsterdamse Nieuwbouwprijs 2019. Er zijn nog negen andere kandidaten en ik denk dat “De roze hallen”, zoals het project inmiddels blijkt te heten, een kanshebber is. Het is zeker mooi geworden.
Toch zou ik vermoedelijk even een zuur gezicht trekken als het project de Amsterdamse Nieuwbouwprijs kreeg voor wat wordt omschreven als het mooiste of beste nieuwbouwproject. Mooi is het dus zeker. Absoluut. Ik vind het echter niet werkelijk getuigen van kwaliteit als de projectontwikkelaar de buurtbewoners, die zes jaar overlast ondervonden, eerst voorhoudt dat ze kans maken daar te gaan wonen, en vervolgens niets meer van zich laat horen. Dat lijkt me niet heel chique.
Ik weet het, de vraag naar “het mooiste of het beste” is adembenemend vaag. Ook als de projectontwikkelaar zou erkennen dat hij een modderfiguur heeft geslagen in de omgang met de buurtbewoners, kan hij nog altijd de prijs krijgen omdat veel mensen het gebouw mooi vinden. Tja. Dat is zoals het is. Maar om met een cliché af te ronden: dit verdient geen schoonheidsprijs.
Wat ben je toch ontroerend naïef. Alsof een projectontwikkelaar zich iets aan afspraken gelegen zou laten liggen en alsof zo’n architectenjury luisteren zou naar omwonenden.
En blijf vooral naïef want een wereld vol realisten is onleefbaar.
Als ik op die link klik, zie ik dat die roze hallen niet voor niets zo heten. Die zijn dus niet voor mensen die het oude Griekenland bestuderen, maar voor mensen die de Griekse beginselen zijn toegedaan.
Overigens vind ik die gebouwen allemaal even lelijk, alleen dat Hendrikshuis kan er een beetje mee door, maar daar gebruiken ze weer zo’n bezopen spelling dat ik medelijden heb met de toekomstige bewoners die hun adres willen doorgeven.
Helemaal fout, Frans. Roze is voor vrouwelijke babies. JonaL heeft er geen, dus komt hij niet in aanmerking.
“medelijden heb”
Och, postcode plus huisnummer is al lange tijd genoeg.
Er is in Amsterdam al woningnood sinds de 16e eeuw las ik vandaag ergens. Ook toen was de oplossing kennelijk de hoogte in bouwen. Daar hebben we die grachtenpanden aan te danken.
Hoewel er natuurlijk altijd goedwillende lieden zijn die werken aan het opheffen van de woningnood, is er ook een groep die dat rustig wil laten bestaan. Er is namelijk geld aan te verdienen, veel geld. Daarom laten projectontwikkelaars zich veel en langdurig bidden om huizen te bouwen en te verhuren en/of verkopen.
Mijn ervaring na een bezoek aan vrienden die op het Thérèse Schwartzeplein woonden is dat je beter tegenover mooie huizen kunt wonen dan er in.
Wat is een zelfbouw project? Zijn er dan al eigenaars voor de bouw? In dat geval maakte je natuurlijk nooit kans om er te kopen.
Als het een project is van een ontwikkelaar die afgewerkte appartementen op de markt zwiert, dan vind ik het meer dan een beetje raar dat die potentiële kopers selecteert op hun seksuele oriëntatie.
Ik vroeg me af of iedereen een geintje maakte, maar op de site staat inderdaad dat de woningen voor de “LHBT-gemeenschap” is.
Nu gun ik die mensen rust, en een omgeving waar ze hun liefde zonder reserve openlijk mogen en kunnen tonen, maar toch klinkt het ergens merkwaardig om huiseigenaren op hun sexuele geaardheid te selecteren.
Misschien is de conclusie: ik wou dat dit niet nodig was.
Een kijkje over de schutting
https://tinyurl.com/y3wj3yql
Zo bijzonder vind ik de roze hallen niet. Niet lelijk, niet mooi, middle of the road met een pietsie chic en ongetwijfeld pittig ge(huur)prijsd. Prima om tegenaan te kijken maar De Amsterdamse Nieuwbouwprijs? Mwa.
Ben ik nou gek? Je hoort gewoon niet tot de groep voor wie die standaard ‘moderne’ grachtenpanden zijn gebouwd, Jona. Dat lijkt me duidelijk genoeg. Ik zou er trouwens niet dood in gevonden willen worden. Zelfs niet als ik een 55-plus homo was.