Zoals Vladimir Majakovski al schreef en zoals de Talking Heads al bezongen, is de hemel slaapverwekkend saai. Het zal u dus niet verbazen dat le bon Dieu zich af en toe verveelt. Van zijn kant heeft de duivel, die altijd maar mensen moet straffen, daar zo nu en dan ook weleens tabak van. Allebei gaan ze dus weleens een blokje om en omdat de eeuwigheid oneindig lang is, was onvermijdelijk dat ze elkaar een keer tegenkwamen. Ze knoopten een praatje aan en God stelde voor dat ze, om wat afleiding te hebben, eens een partijtje zouden dammen.
“Maar we hebben geen schijven!”, wierp de duivel tegen, die professioneel nou eenmaal op al het positieve negatief moet reageren.
God wist raad. “Als we daar nu eens zwartbonte koeien voor nemen!” Zonder veel moeite vonden ze wat dieren zonder witte vlekken op de kop, zodat ze goed waren te onderscheiden van de witte speelstukken, waarvoor ze schapen namen.
“Welk dambord zullen we nemen?” vroeg God aan zijn aartsvijand.
“Wat denk je van het gebied tussen de Voer en de Vesder?”, opperde de duivel.
God streek door zijn baard en liet de regio ten oosten van Luik aan zijn geestesoog voorbijtrekken. Het Land van Herve! Het leek hem ideaal. Soumagne en Limburg waren de zuidelijke punten van het bord, Berne en Blieberg de noordelijke. De akkers, vol met graan, zouden de witte velden zijn, de donkere bossen de zwarte.
En dus stelde de duivel zijn twintig runderen op in de bossen langs de Voer, plaatste God zijn twintig schapen langs de Vesder en kon het spel beginnen. Wat hadden de twee een plezier! Met mijn schaap sla ik jouw koe, mijn koe springt over jouw schaap… Natuurlijk speelde de duivel vals, maar God, goed als ’ie nu eenmaal is, vergaf het zijn medespeler.
Terwijl ze daarboven een hoop pret maakten, was het op aarde wat minder leuk. De schapen stonden in de bossen te mekkeren, zodat de wilde zwijnen bij de eikenbomen in paniek raakten. En als de herders eindelijk een verloren schaap hadden teruggevonden, liep het dier ineens, als door een onzichtbare hand verplaatst, naar een ander bos.
Op de akkers was het al niet beter. De runderen, op weg van het ene bos naar het andere, banjerden dwars door de graanvelden en omdat de boeren niet wisten waar hun koeien waren, konden ze die niet melken, tot ze die klagend hoorden loeien.
Het was een janboel, daar in het Land van Herve.
De bewoners wisten niet goed wat ze ermee aan moesten. In de schaduw van de lindebomen op de dorpspleinen bespraken ze de toestand. Er moest snel worden gehandeld, dat damspel diende te verdwijnen of moest onklaar worden gemaakt.
Zo gezegd, zo gedaan. Ze oogstten de tarwe, de gerst en de rogge. De gewassen wisselden. De mensen zaaiden gras en zo werden de weiden even groen als het bos. Noch God, noch de duivel herkende het speelbord nog.
Helaas namen de weilanden soms, na het hooien, weer de gele kleur aan van de akkers. Daarom plaatsten de mensen heggen om de velden en plantten ze ook fruitbomen. De dieren konden niet meer van hot naar haar lopen. God en de duivel konden niet anders doen dan hun spel opgeven.
En zo is het dus gekomen dat de boeren in het Land van Herve weiden en akkers en bossen hebben, dat de gewassen wisselen en dat het heuvelachtige gebied opvallend veel heggen en boomgaarden heeft. God en de duivel keerden terug naar hun respectievelijke verblijfplaatsen maar waren niet rancuneus: ze hadden het gebied lief dat hun ooit als speelbord had gediend en het Land van Herve is een van de lieflijkste gebieden van Europa.
[Naar Léon Jacqmin, Contes et légendes du Pays de Herve, 2000]
Zeggeh… dat land van Herve…met zijn lekkere kaasje…is dat nu eigenlijk met één of met twee bulten?
Vandaar de naam Val Dieu. Vaak gefietst door het goddelijke dal met het heerlijke abdijbier als beloning.
De kaas is niet te versmaden.
Ja, fietsen door Val Dieu! Heerlijk. En de kaasjes ((er is een Limburgse en een Val Dieu abdij kaas) zijn inderdaad niet te versmaden., net als het lekkere bier. Zal me wel benieuwen welke taal de Droes en God samen spraken…. Limburgs? Frans? Nederlands? Maar een mooi streek is het.
Hebreeuws, natuurlijk.
Twents, lijkt me logisch, misschien Gronings of Drents. Meer talen waren er niet indertijd.
Het Land van Herve is een stuk prettiger fietsen dan de kale Nederlandse polders (Hogeland, Flevoland, Kop van Noord-Holland enz.).
http://zalix.nl/beeldbank/albums/cultuur/mensen-fietsers/normal_021665-ps1-fietser-windturbines-tegenwind-web.jpg
Het is erg leuk dat de Mainzer Beobachter ook verslag doet van alternatieve toeristische attracties in onze Lage Landen. En nog interactief ook! Dus kom op mensen, plaats foto’s van onbekende mooie plekjes en bezienswaardigheden. Ik ben er iig dol op.
Als ik boven Alkmaar kwam kreeg ik altijd het idee dat men alle bomen had omgezaagd met opzet. Op duinen en hier en daat een aangeplant stukje na.En momenteel hakt Natuurmonumenten alles om.Noord-Holland , ik weet niet meer welke schrijver het was, maar hij deed de uitspraak dat als je op een krant ging staan je over heel Noord-Holland kon kijken.
Schitterend verhaal. Ik ben niet zo goed in dammen, maar moeten de stukken niet allemaal op de donkere velden staan. Dit is nog eens leuk dammen.
In Frankrijk dammen ze op de lichte velden.
Oh! Heerlijk! In Spanje zijn de zwarte velden rood vanwege het stierebloed.!
Mooi verhaal, bedankt.