In augustus 1720 overvielen piratenkapiteins John Taylor en Edward England de Engelse Oostinjevaarder Cassandra onder gezag van kapitein James McRae in de buurt van de Comoren. Na een lange strijd maakten ze het schip buit en de twee piratenkapiteins ruzieden over wat ze met McRae zouden doen: Taylor wilde hem doden, England wilde hem in leven laten. Het pleit werd beslecht toen er een piraat met één been opdook die het voor McRae opnam omdat hij ooit onder hem gevaren had en hij McRae een goede kapitein vond. Hij kreeg zijn zin: McRae werd vrijgelaten.
Dit voorval wordt beschreven in A General History of the Most Notorious Pirates dat verscheen in 1724, geschreven door Captain Charles Johnson, wat misschien wel en misschien niet een pseudoniem was van Daniel Defoe. Eén van de vele lezers van het boek was Robert Louis Stevenson en hij zag meteen een rol weggelegd voor die zeerover met één been: hij gaf hem een naam, Long John Silver, verzon een begraven schat en creëerde zo de beroemdste piraat aller tijden. (In Schateiland zit ook een verwijzing naar het boek van Johnson: Silver noemt Edward England naast de fictieve kapitein Flint als een van de kapiteins onder wie hij gevaren heeft.)
Maar weinig mensen hebben zoveel bijgedragen aan het beeld dat we nu van de piraat hebben als Stevenson: sinds Schateiland associeert iedereen piraten met verborgen schatten. Terwijl er, als je er even over nadenkt, weinig van klopt: waarom zou een piraat zijn geld op een onbewoond eiland begraven?
Maar de jacht op de verborgen schat is iets wat zo tot de verbeelding spreekt dat je daar als lezer niet eens over nadenkt. Het heeft alles wat je van een avonturenverhaal verlangt: goed tegen kwaad, een jongen die opgroeit en zijn mannetje leert te staan, een schurk die, zoals zo vaak, het meest interessante personage is… Long John Silver is aan de ene kant een vaderfiguur voor de jonge Jim Hawkins, aan de andere kant verraadt en vermoordt hij zonder moeite iedereen die hem in de weg staat. En aan het eind komt alles natuurlijk goed. En dankzij Robert Louis Stevenson is de piraat van een rebelse misdadiger een mythische figuur geworden.
- Robert Louis Stevenson, Treasure Island (€17,99)
- Robert Louis Stevenson, Schateiland (€12,50)
[Op mijn uitnodiging aan de vaste lezers van deze blog om geliefde boeken te delen, ging Frans Buijs voor de derde keer in. Nogmaals hartelijk dank Frans!]
Mocht nog iemand zin hebben om mee te doen – stuur maar in. De lockdown duurt nog wel even, er is geen bal op TV maar wel een avondklok, en u verrijkt uw mede-blog-lezers door ze op mooie boeken te attenderen.]
Misschien is het licht blasfemisch, maar in de serie Black Sails wordt op ruige stijl beschreven wat er vooraf gaat aan Schateiland. Dat wil zeggen, hoe werd Flint piraat en wat was de (veronderstelde) rol van Long John. Voor de liefhebbers van bovenbeschreven boek is dit wellicht een aanrader.
Niet gezien, maar dat men het boek gebruikt als basis voor weer een nieuw verhaal vind ik mooi. Het bewijst maar weer hoe legendarisch dit boek is, er zijn talloze variaties op tot de Muppets aan toe.
Zoals die ellenlange in Japan gemaakte tekenfilmserie in Avro’s Kinderbios op woensdagmiddag, begin jaren tachtig.
Dat was mijn eerste kennismaking met het verhaal! En toen wisten we nog niet dat die stijl van tekenen manga heet.
Sandokan was beter.
Ik had een geïllustreerde kinderversie, die ik straks eens ga zoeken. Die leidde me naar “De piraten” in een Time Life serie en zo naar talloze avonturen met mijn meest geliefde speelgoed, het Playmobil piratenschip.