De klad in de klassieken biedt een geschiedenis van ruim vijf eeuwen oudheidkunde. Dat is een verhaal van groei en vooruitgang, tot pakweg 1980. Daarna veranderde alles, en de laatste generatie oudheidkundigen (waartoe ook ikzelf behoor) is de eerste in een half millennium die minder kan dan de voorafgaande.

Het boek zou kunnen eindigen in mineur. De universiteiten zijn onmiskenbaar in verval. Wat ik daarover te zeggen heb, is ook relevant voor andere disciplines.

Ik denk echter dat er nog mogelijkheden zijn om het vak te redden. De reden daarvoor is dat het verval van de universiteit niet hetzelfde is als de ondergang van de wetenschap. Discussies over financiering raken noch de behoefte aan kennis, noch het verlangen de waarheid te willen kennen. De onderzoekers zullen zich echter duidelijker moeten richten op degenen die ze dienen: mensen als u.

Synopsis van de gehele tekst hier; conclusies daar; errata eerste druk hier.