In 1995 was er een populair radiospotje waarmee men geld wilde ophalen voor het door watersnood getroffen rivierengebied. Het begon met naargeestig klokgebeier en dan kwamen de gedragen woorden “Help het zuiden. Het is een ramp”. Ik heb dat altijd een irritante commercial gevonden, want het was geen ramp. De dijken deden waarvoor ze waren: ze keerden het water. De echte ramp was bestuurlijke paniek. Natuurlijk, er zijn mensen die waterschade hebben ondervonden omdat ze woonden in een huis in de uiterwaarden van de Maas, en het is goed dat er voor hen is gecollecteerd, maar ook die mensen wisten dat een watersnoodramp toch wel wat erger is. Dit was geen Zeeland 1953 en zelfs geen Beneden-Leeuwen 1861.
Clichés en onjuiste woorden
Ik heb sindsdien een diepgevoelde aversie van alles en iedereen die meent de noodklok te moeten luiden. Bovendien ken ik meer mensen die zich aan zulke misplaatste beeldspraken storen. Een goede tekstschrijver leert zichzelf aan uitdrukkingen te vermijden waarvan hij weet dat er mensen zijn die zich eraan storen. Immers, je wil begrepen worden en als iets stoort leidt dat alleen maar af.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.