Nobody expects

Margarita Alexandrova
Margarita Alexandrova

Van de week kreeg ik een petitie in mijn mailbox. Het ging om een zeventienjarig Oezbeeks meisje – Margarita Alexandrova – uit Kampen. Ze woont zeven jaar in Nederland en moet ingevolge het Nederlandse vreemdelingenbeleid terug naar Oezbekistan. Voor mij was de zaak daarmee al meteen duidelijk. Je laat niemand eerst zeven jaar opgroeien in Nederland om daarna in volle ernst te besluiten dat ze weer terug moet. Het is van tweeën één: óf je hebt geen verstand en besluit direct dat ze mag blijven, óf je hebt geen hart en besluit dat ze meteen terug moet, maar én geen verstand én geen hart, dat gaat mij wat ver. Dus ik had de petitie al getekend voordat ik me verder in de kwestie verdiept had.

Aan de email was wat achtergrondinformatie toegevoegd, iets over een Russisch-Orthodoxe familie die protestants-christelijk geworden was en daarom niet terug kon naar Oezbekistan. Voor mij was dat allemaal niet belangrijk, temeer omdat enig googelen al snel leerde dat je in Oezbekistan maar beter helemáál niks kunt zijn. Toch was mijn nieuwsgierigheid gewekt, want op de één of andere manier was die overgang van de ene naar de andere christelijke denominatie door de overheid getoetst. Dat leek me onbestaanbaar, dus voerde ik de zoektermen “asiel geloof overgang” in.

Lees verder “Nobody expects”

Achter de schermen van een AZC

Maqsood heeft geen oogwit meer. Zijn oogballen zijn rood en die verftechniek is ontworpen door de gevangeniscipiers van zijn thuisland: je stopt iemand vijftien dagen in een donkere cel die niet groter is dan de lift in een goedkoop voorstedelijk appartement, en in die cel wordt er non-stop pepperspray verstoven zoals de geur van een dennenbos in een modale WC.

Maqsood is een van de asielzoekers die Dimitri Verhulst portretteert in zijn novelle Problemski Hotel. De vader van de Kasjmiri werd voor zijn rode ogen doodgemarteld, zijn kinderen ondergingen dezelfde behandeling en het lot van Maqsoods echtgenote is te walgelijk om hier opnieuw te worden beschreven. Verhulst heeft het niet uit zijn duim gezogen: in december 2001 heeft hij, om zich te documenteren voor een reportage in het Vlaamse literaire tijdschrift Deus Ex Machina, een week als Cubaans asielzoeker meegeleefd in het opvangcentrum te Arendonk.

Lees verder “Achter de schermen van een AZC”