Achtendertig nachten moet het niet hebben van zijn originele plot. Een man wordt vermoord, zijn echtgenote wordt gearresteerd en overdenkt in de cel wat haar heeft aangezet tot haar gruwelijke daad. Het grootste deel van Janne IJmkers eerste roman bestaat zo uit een afwisseling van beschrijvingen van het leven in de gevangenis en lange flash-backs naar jeugd, pubertijd en mislukt huwelijk van de moordenares. Wanneer het vonnis wordt voltrokken, heeft ze voldoende inzicht verworven om er vrede mee te hebben.
Zo zijn meer levensbiechten geschreven. Wat Achtendertig nachten tot een bijzonder boek maakt, zijn de plaats, tijd en authenticiteit van het misdrijf. De beschreven gifmoord heeft in 1767 werkelijk plaatsgevonden in het Drentse Doldersum, en IJmker heeft haar boek gebaseerd op de processtukken die ze raadpleegde in het Drents Archief te Assen. Het resultaat is niet alleen een overtuigend portret van de moordenares, Elsjen Roelofs, maar ook een panorama van het harde boerenleven van die tijd. Als zodanig doet het denken aan (bien étonnées de se trouver ensemble) Casanova’s Histoire de ma vie: een caleidoscopisch beeld van het leven in de achttiende eeuw, vervaardigd door iemand met wie je sympathiseert zonder dat je zijn moraliteit zou willen delen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.