Amsterdam, Koninginnedag, een paar jaar geleden. Op het Museumplein is een middag lang muziek gemaakt, maar aan het begin van de avond gaat de in oranje geklede menigte weer naar huis. Daar komen echter wat andere, eveneens in oranje gehulde, muzikanten aanlopen: “Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama Hare Hare”.

Achter me hoor ik een kind vragen wie dat zijn, waarop de vader antwoordt met het goedmoedigste Brabantse accent dat ik ooit hoorde: “Dat, dat zijn nou Jehova’s”.