Laat de term gitaarheld vallen en iedereen noemt Jimi Hendrix, Eric Clapton en wellicht nog zo’n paar. De Ier Rory Gallagher wordt eigenlijk nooit genoemd. Als tiener kwam ik zijn naam tegen bij recensies van zijn concerten, eind jaren 1970. In de jaren negentig kon ik op zaterdagnacht (eigenlijk zondagochtend) op de WDR naar uitzendingen van Rockpalast kijken en die maakten grote indruk.
Voor een biografie kunt u googelen. Bovendien vind ik het lastig om een speelstijl te omschrijven. Daarom link ik eerst naar een fabelachtig optreden:
Dat is geen solo in het midden, dat is een duet, op een wijze die Cream (d.w.z. met Clapton) nooit voor elkaar heeft gekregen. Dit is overigens geen kritiek op Clapton; ik wil benadrukken hoe bijzonder het spel van Gallagher was. Elke noot is raak. Hij speelt niets teveel. Met name tijdens de eerste twee coupletten is zijn spel uiterst minimaal. Geleidelijk en moeiteloos worden de noten moeilijker, de muziek complexer. De luisteraar heeft dat niet echt door, want altijd blijft zijn techniek in dienst van de muziek in plaats van andersom. Bruce en Gallagher vullen elkaar perfect aan en scheppen volledige transparantie, het volstrekte tegendeel van de Wall of Sound. En bedenk: Gallagher was in de nadagen van zijn carrière. Dus hoe zat dat op het hoogtepunt?
Afgezien van zijn jeugd kunnen we vier, misschien vijf fases onderscheiden.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.