Ik heb een tweekamerwoning in een vrij oud huis, drie hoog achter. De voordelen zijn legio. Zo hoog in het huis is het er altijd prettig licht, ik heb geen rumoerige bovenburen (en geen andere rumoerige buren, trouwens), ik heb alle winkels op loopafstand, het is sowieso een prettige buurt. Tot de nadelen behoort dat de kamers, zo dicht onder een oud dak, nogal vochtig zijn. Calciumchloride is onvoldoende oplossing. Vandaar dat het niet als verrassing kwam dat een tijdje geleden een boekenkast instortte. Korte tijd later volgde een een tweede.
Tsundoku
Ik weet niet precies hoeveel boeken ik bezit. Lange tijd had ik twee rekken romans staan in het trappenhuis, tot hilariteit van de buren op de trap, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik die boeken jarenlang nooit had ingekeken. Een deel ervan gaf ik aan kennissen, een deel ging naar boekenruilkastjes, een deel belandde bij het oud papier. Nu ik toch bezig was, keek ik eens welke teksten online bestonden, en de papieren versies verdwenen eveneens uit huis. Allerlei stofnesten minder, één kast leeg die ik kon vullen met boeken uit de ingestorte kast, die naar het grof vuil kon. Helaas lijd ik aan tsundoku, dat wil zeggen dat ik sneller boeken verwerf dan ik kan lezen. Deels door aankoop, deels doordat weldoeners me weleens iets moois toestoppen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.