Het beste nieuws is dat in Ankara de zon wél schijnt. Het slechte nieuws is dat het Museum van Anatolische Beschavingen gedeeltelijk gesloten is. De afdeling waar enkele van de weinige Perzische vondsten uit Turkije worden geëxposeerd, werd klaargemaakt voor een verbouwing en de afdeling over Romeins Ankara was al dicht.

Het is er ook druk. Te midden van enkele groepen toeristen moest ik maar zien hoe ik de voorwerpen kon bekijken en aan mijn reisgenoten kon uitleggen. Gelukkig liepen wij langzamer, maar we moeten door zeker vijf groepen zijn ingehaald en ik heb de gids uit Istanbul die met nogal wat stemverheffing sprak, naar de hel gewenst.

Vraag die ik niet beantwoord kreeg: was dat ene prachtige kleitablet de Tawagawalasbrief? Zonder bordje met uitleg wist ik het niet.

Dit gezegd hebbende, het blijft een van de mooiste musea ter wereld, met een ruimdenkende, twintigste-eeuwse visie op nationaliteit als een mozaïek van culturen. Zo bezien is het de tegenpool van het museum in Cairo, dat alleen maar over Egypte gaat en de Assyrische en Perzische perioden wegmoffelt.

In de middag brachten we een bezoek aan het Mausoleum van Atatürk. De man fascineert me, maar zijn graf vind ik wat bombastisch. Tegelijk heeft het sympathieke kanten: er staan bomen uit de hele wereld, om te benadrukken dat Turkije van alle volken een vriend wil zijn. Daarover kun je cynisch doen, maar er zijn mindere visies op de internationale politiek.

Een delegatie kwam een krans leggen en “The Last Post” werd gespeeld. Het viel me op dat de aanwezige mannen allemaal in de houding gingen staan. Die welgemanierdheid ontroerde me.