Een gedicht is natuurlijk nooit af, want er zullen altijd lezers zijn die er nieuwe betekenissen in weten te vinden. Maar voor zover de dichter zijn creatieve arbeid staakt, is het deze week precies een eeuw geleden dat T.S. Eliot “The Love Song of J. Alfred Prufrock” voltooide, een van de beroemdste gedichten uit de twintigste eeuw. De opening is klassiek geworden:

… the evening is spread out against the sky
Like a patient etherized upon a table …

Om een serene avondstemming, die meestal met natuurmetaforen wordt beschreven, te vergelijken met een verworvenheid van de medische techniek, is buitengewoon ongebruikelijk – en raak. Ik kan, sinds ik deze regels las, eigenlijk geen zonsondergang meer zien zonder eraan te denken. De tekst van het gedicht kan hier worden gevonden en er is een analyse hier.

Ondertussen is het altijd leuk hoe de ene goede tekst steeds weer leidt naar een andere. Jaren geleden zag ik een boekje met de onweerstaanbare titel The Love Song of J. Elgar Hoover. Dat kon ik niet laten liggen, en gelukkig maar: de auteur, Kinky Friedman, bleek een van de grappigste schrijvers waarvan ik ooit iets heb gelezen.