[Zevende verslag van een vakantie in Libanon; deel één is hier.]

In de ochtend hebben we in de Bekaavallei een bezoek gebracht aan de tempels van Niha, dat niet ver van ons hotel lag. De ene is nog mooier dan de andere, en ik weet zeker dat als ik ooit nog een reis naar Libanon zal organiseren, Niha niet zal ontbreken.

Na een simpele lunch zijn we op weg gegaan naar Tyrus. Dat is makkelijker geschreven dan gedaan, want het verkeer in dit land is nogal chaotisch. Een deel van de chaos komt door roadblocks, waar alle verkeer door een sluis moet. Er gebeurt verder weinig – ik heb maar één keer gezien dat een auto van de weg werd gehaald voor verder onderzoek – maar het komt de doorstroming van het verkeer niet ten goede als het van vijf naar één baan moet.

De enige verkeersregel die men kent is dat men grosso modo rechts rijdt, maar daarmee is dan ook veel gezegd, want op de autosnelweg langs de kust rijdt men het liefst op de middenbaan. Erger is dat men totaal onverwacht afslaat en uitwijkt voor kuilen in de weg.

Ook vandaag maakten we weer mee dat we rustig van de rechterbaan naar de linker wilden gaan om in te voegen voor een afslag, en werden afgesneden door een auto die verhinderde dat we de weg konden verlaten. Dan moet je vele kilometers verder rijden om te keren, wat soms gewoon niet eens gaat. We wilden vandaag een weg door het bergland nemen, misten de afslag, probeerden een afslag later te keren, maar kwamen op een zó drukke secundaire weg uit dat we uiteindelijk aan de kust kwamen.

Uiteindelijk zijn we wel in Tyrus gekomen, maar het verkeer is behoorlijk vermoeiend, en dan heb ik het er nog niet over gehad dat richtingaanwijzers in de regel ontbreken en de landkaart die we mee hebben, soms fouten bevat. Never a dull moment, zou je zeggen, maar ik ben dankbaar dat iemand anders aan het stuur zat. En iedereen was blij dat we hier een duik konden nemen in de Middellandse Zee.

[wordt vervolgd]