[Zesde verslag van een vakantie in Libanon; deel één is hier.]

Naar Baalbek dus, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. We realiseerden ons dat de passen over de Libanon wel eens dichtgesneeuwd zouden kunnen zijn, en omdat ons al was opgevallen dat van de wegen langs Faqra en Machnaqa de eerste vele malen beter was, besloten we die weg te nemen; een omweg, maar we meenden dat we er over de Libanon zouden komen.

Mooi niet dus. Achter Faqra steeg de weg nog verder, zagen we steeds meer sneeuw en kwamen we uiteindelijk bij het punt waar de weg onbegaanbaar werd. Het leuke was dat honderden Libanezen hier aan het snowboarden, skiën en sleeën waren; op de parkeerplaats zelf werd gebarbecued, gerookt en – ongelogen – gedanst. Ik had het voor geen goud willen missen, maar praktisch was het niet.

De paasklokken beierden toen we besloten dat we de grote weg van Beiroet naar de Bekaavallei maar zouden nemen. Het was niet heel druk op de straten, maar de Libanese hoofdstad is gezegend met een verkeerscirculatieplan dat makkelijk rijden dus bemoeilijkte. Uiteindelijk bereikten we via het vluchtelingenkamp Shatila (in feite een stadswijk) de weg over de Libanon. De Bekaavallei bleek veel smaller dan verwacht, maar ook veel vruchtbaarder; en vergeleken met de Libanon stelt de Antilibanon weinig voor.

De Bekaavallei is shi’itisch, wat niet wil zeggen dat er geen reclameborden zijn voor “America’s #1 Prefered Brand”. Elders constateerden we dat de “Avicenna-apotheek” en het “Averroëscollege” waren vernoemd naar mensen wier namen worden aangehaald in de Latijnse (en niet de Arabische) variant. Verder zagen we de in Iran gebruikelijke collectebussen en afbeeldingen van bekende shi’itische leiders.

Baalbek bleek heel vriendelijk. Het is gewoon prettig als je geen torenhoge parkeergelden hoeft te betalen en als de souvenirverkopers niet opdringerig zijn. Baalbek is in alles het tegengestelde van bijvoorbeeld Giza of Petra. Ik kan me ook niet herinneren dat ik ergens ooit souvenirverkopers “sjaloom” heb horen roepen bij het aanprijzen van T-shirts met Hezbollah-opdruk, en heb horen schateren van de lach als iemand verbaasd reageerde op de Joodse groet.

De enorme tempel van Baal-Zeus-Jupiter en de Bakchostempel deden nog het meest denken aan Palmyra. Zeker de laatste is erg de moeite waard: groter dan het Parthenon en een stuk beter bewaard. Het complex van Baal-Zeus-Jupiter was eerder indrukwekkend dan mooi of interessant, maar een van mijn geweldige reisgenoten vonden wel enkele fascinerende inscripties. Eén ervan was van een legionair van I Adiutrix, ter ere van zijn vader, die officier was in XIII Gemina. Hoe zouden twee soldaten van de Donaulegioenen hier terecht zijn gekomen? De andere inscriptie vermeldde een Romeinse oorlogsheld die allerlei onderscheidingen had gekregen en in diverse oorlogen had gevochten, waaronder die tegen de Joden, Moren en Marcomannen. Zulke teksten, daar doe je het toch voor.

We vonden een hotel in Chtaura, en na avondeten te hebben gehaald in de nabijgelegen McDonald’s, wandelden we terug naar het hotel, waar een feest gaande was. Ik denk dat ik nu kan bevestigen dat Multatuli’s theorie dat de mooiste vrouwen van Europa komen uit gebieden die zijn gekoloniseerd door de Feniciërs, berust op waarheid.

[wordt vervolgd]