Een paar jaar geleden werd duidelijk dat de markt voor huurwoningen was vastgelopen. De overheid was niet geslaagd in het waarmaken van haar belofte dat er voor iedereen een betaalbaar, redelijk huis zou zijn. Dus stopte men maar helemaal met het huurbeleid.
Tot zover was er niets aan de hand. De overheid kan ook niet alles. Maar het zou zoveel beter zijn geweest als men het falen ook had erkend. Dan behouden de burgers respect. In plaats daarvan heette de capitulatie het plan-Dekker. Jawel, een plan. Falen als beleid. Mislukking als keuze.
Ik moest eraan denken toen ik dit stuk las (inmiddels ook op Joop en op Sargasso). Er moet momenteel worden bezuinigd, schrijft de auteur, dus dat moet dan ook maar gebeuren. Als het nodig is, is het nodig. Maar zeg niet dat het beleid is. De sleutelpassage:
In de politiek is het gebruikelijk om bij bezuinigingen te gaan rationaliseren. Op werklozen wordt bezuinigd omdat ze frauderen en niet goed genoeg naar werk zoeken. Van ontwikkelingssamenwerking wordt misbruik gemaakt en het helpt toch niet. Chronisch zieken denken onvoldoende out of the box. Psychiatrisch patiënten moeten worden ‘geprikkeld’. Allemaal onzin, er is gewoon geld nodig.
Ik moest denken aan de wijze woorden van Hans van Mierlo. Die vertelde dat je als overheid soms een harde waarheid moest zeggen: “je buurthuis gaat dicht”. Mensen kunnen daar best mee leven. Maar het is een gotspe, vervolgde Van Mierlo, als je zegt “je buurthuis gaat dicht en dat is goed voor je”.
Hangt van je publiek af. Als ik met verbijstering kijk naar fans van wie dan ook die volstrekt wezenloos hun idool’s uitlatingen tot zich nemen dan lijkt het me dat je diezelfde mensen ook best kan wijs maken dat ‘het’ goed voor ze is en dat dat inderdaad de pijn verzacht.
Jezelf projecteren op een ander en dan diens reacties aan de hand daarvan interpreteren is nooit een goed idee. Het enige wat je krijgt is je eigen visie, nooit die van de ander.