In mijn Facebook-timeline zijn een paar mensen die op gezette tijden een mooie foto of een stukje online plaatsen en zo iets vertellen over hun werk. Een ervan is Huub Eggen, die me vanavond verraste met de bovenstaande prachtige foto van Spanje. Rechts ziet u nog een zonnepaneel van het ruimtestation, waarvandaan de foto is gemaakt, en daarboven de Plejaden. Het origineel is hier.

Ik kan alleen maar kijken naar de dunne atmosfeer. Het laagje lucht is zó dun, we zijn zó kwetsbaar. Ik had iets poëtisch willen citeren over ’s mensen broosheid, misschien een citaat van Leo Vroman. Maar dat lukt me niet.

We zijn namelijk druk bezig dat flinterdunne laagje lucht zelf te vergiftigen. U zult het nieuws vrijdag wel hebben gelezen (en ander leest u het hier): het lijkt echt voorgoed te laat te zijn. “Even if a small fraction of the Arctic carbon were released,” vat klimaatonderzoeker Jason Box samen, “we’re fucked.”

Die regel gaat een plekje krijgen naast andere klassieke wetenschappelijke uitspraken: “Eureka“, “gigantium humeris insidentes“, “uuuuuuu ccc rr h n b q x“, “Je tiens l’affaire”, “I am become Death“, “it has not escaped our notice“, “a giant leap“. Al die citaten zijn terecht beroemd en vertellen iets over hoe grandioos wetenschap kan zijn. Mensen vermogen prachtige dingen. “We’re fucked” zal de geschiedenis echter ingaan als een citaat dat onze schaduwkant verwoordde, ons onvermogen ons eigenbelang ondergeschikt te maken aan het gemeenschapsbelang.

Misschien hadden we beter begrepen hoe mooi de wereld is en hoe kwetsbaar ze is als we eerder en vaker foto’s zouden zien als de bovenstaande.