“Dames en heren, fietsen hebben voorrang.”
Alsof reizen met de trein nog niet erg genoeg is.
Op maandagavond strandde ik in Arnhem: iemand had zelfmoord gepleegd op het spoor bij Wolfheze en het alternatief dat de NS aanboden (omreizen via Nijmegen en Den Bosch, met de nachttrein van Utrecht naar Amsterdam) zou hebben betekend dat ik mijn bed niet voor drie uur zou zien. Dus nam ik een hotel in Arnhem, waar ik de avond afrondde met het mailen van mensen met wie ik dinsdagochtend afspraken had.
Vandaag, dinsdagochtend, reis ik verder. Ik stap in en weet: dit wordt lastig. Het is weer eens te druk. Zo rustig als de treinen waren waarmee ik maandag van Zutphen naar Arnhem en daarvandaan richting Utrecht reisde, zo rumoerig is het nu. De stiltecoupé is overvol en daarbuiten is het even erg. De enige plek waar ik kan werken is een compartiment tussen twee coupés, waar we – vier man (m/v) op een rij – proberen nog iets te doen. We zitten hier dicht op elkaar, en er staan en zitten nog wat mensen in de buurt, maar bij stilzwijgende afspraak zwijgt iedereen.
Utrecht. Nog meer drukte. De vriendelijke conducteur, die zich had verschuldigd voor de drukte, neemt afscheid. Zes fietsers komen erbij. De nieuwe conductrice schreeuwt van buiten naar binnen dat fietsers voorrang hebben en dat wij, die hier tot nu toe rustig zaten te werken, maar ergens anders heen moeten. Als de conductrice in de trein zou zijn geweest, zou ze hebben gezien dat er geen plek is om naar uit te wijken.
Fietsers hebben voorrang, schreeuwt de conductrice nog eens, maar ze ziet dat ze een gezagsprobleem heeft en gaat zitten in haar hokje. Ik heb haar de hele reis niet meer gezien.
Ik weet dat het formeel allemaal wel klopt. Sommige delen van de trein zijn gereserveerd om fietsen neer te zetten. De andere kant is dat ook de NS geen mensen kunnen wegsturen als er geen alternatief voor ze is. De conductrice had ook tegen de fietsers kunnen zeggen dat er geen plaats meer in de trein was en dat ze maar een latere trein moesten nemen, zoals de conducteur die onlangs in Meppel mensen op het perron liet staan.
Vol is vol en de treinen zijn te vol. Dat belooft nog wat, als de NS volgend jaar te weinig materieel zullen hebben.
Hm, kan je niet even waarschuwen als de de lay-out van het blog verandert? Het veroorzaakte na openen een lichte schok bij mij 😉
Het is op zich goed om een site van tijd tot tijd een opfrisbeurt te geven, maar eerlijk gezegd ben ik niet enthousiast met de keuze van lettertype voor de koppen. Vooral doordat de letters zo aan elkaar geplakt zitten. Persoonlijk heb ik een voorkeur voor een helderder lettertype. En dan kan de lezer ook sneller de koppen scannen.
Bedankt voor de tip. Ik neem het mee.
Ik schrok wel van de verandering, zo’n schreeuwerig design. Het vorige was wel zo lekker rustig, hoefde je alleen te lezen… nu moet ik me weren. Mijn voornaamste probleem is de grootte van het geheel, alsof het ontworpen is voor een smartphone. Daar ziet het er waarschijnlijk anders uit dan op mijn PC. Het spat nu van het beeldscherm af en dat is niet prettig lezen. Van mij mag het wel iets bescheidener. Als de letter van de koppen en rubrieken nu minder vet was, zou het al schelen. Alle andere letters zijn schreefloos, en dat gaat al veel beter.
Werkt het tegelijk indrukken van de CTRL- en de min-toets niet om een pagina te krijgen die wat minder into your face is? Bij mij lukt het.
Ja, dat is een goede tip, dat scheelt al een heel stuk. Maar het gevoel van ‘ongelijksoortigheid’ van de verschillende elementen in de nieuwe opmaak blijft.
Maar dat moet je dan bij elk bezoek weer opnieuw doen.
Het lijkt er op dat de layout zich aanpast aan het device dat je gebruikt om de pagina te bekijken. Heel onprettig als je zoals ik een grote monitor gebruikt om veel informatie op te kunnen zien omdat nu heel weinig informatie tot belachelijke proporties wordt opgeblazen.
Daar wordt naar gekeken.