Ik heb om twee uur een afspraak in Schagen. Daar zal ik niet op tijd zijn want de trein is vertraagd. Al voor Uitgeest reed de trein eerst langzaam, toen stapvoets, daarna niet. Aanvankelijk was er geen verklaring, maar later werd duidelijk dat er iemand op het spoor liep.
Dan weet je genoeg. Waar het spoor langs de duinen gaat, bij Castricum, is een psychiatrische inrichting en daar springen weleens mensen voor de trein. Blijkbaar is vandaag een machinist erin geslaagd zijn trein stil te zetten vóór hij iemand doodreed. Inmiddels zijn er, zoals de conducteur van mijn trein zojuist omriep, “hulpdiensten op het spoor”. Alles is dus goed gegaan maar ik vrees dat de machinist desondanks een paar dagen volkomen overstuur zal zijn. Arme drommel.
En dan heb ik het nog niet gehad over die andere arme drommel, die het leven niet meer zag zitten en geen andere uitweg meer wist dan een sprong voor de trein. Kwaad kan ik er niet om zijn en ik denk dat de mensen die in Schagen op me wachten, ook begripsvol zullen zijn.
Wat me dan weer wél kwaad maakt is onze kille wereld. Ik denk weleens dat wij ons door een zelfmoordenaar afgewezen voelen, want blijkbaar zijn wij voor hem onvoldoende om mee te blijven doen. Zie ik dit goed, dan zou dat misschien ten dele verklaren waarom we, eigenlijk kwaad, zo weinig prioriteit geven aan een humanere zorg. Wie ons afwijst moet, om zo te zeggen, een zo hard mogelijke dood sterven. Ik wil niet meteen pleiten voor een ruimhartige verstrekking van euthanatica maar [krachtterm] het is te gek voor woorden dat er wordt bezuinigd op de geestelijke gezondheidszorg.
Ik schrijf momenteel een reeks stukjes over de voornemens van de politieke partijen, voor zover die betrekking hebben op de oudheidkunde. Dat is ergens een wat gratuite reeks, want mijn stem wordt niet door dat onderwerp bepaald. De zorg vind ik veel belangrijker. Een partij die geld weghaalt van de GGZ, dát is dus een partij waarop ik niet wens te stemmen.
Je conclusie c.q. stemadvies onderschrijf ik van harte. De emoties bij een zelfmoord zijn lastig. De kwaadheid ken ik. Voor zover ik mezelf begrijp, wordt die emotie opgewekt door angst, door het gevoel te zijn afgewezen en door verzet tegen het gewelddadige karakter van zelfmoord. Tegelijk voel ik echter schaamte voor deze gevoelens en mededogen voor de betrokkene. Een lastig mengsel. Waar ik totaal geen begrip voor heb, is de botte reactie die je in treincoupé’s nog wel eens kunt horen. Gebrek aan levenservaring, denk ik dan maar.
“Wie ons afwijst moet, om zo te zeggen, een zo hard mogelijke dood sterven.”
Ikzelf ben geen christen – ik heb niet eens een christelijke opvoeding gehad – en heb me daarom altijd afgevraagd waarom christenen eigenlijk zo fel tegen euthanasie (maar tegelijkertijd niet perse tegen de doodstraf) zijn. Bij Schopenhauer las ik eens dat christenen zelfmoord afwijzen omdat zelfmoord een belediging van God zou zijn (en dus een doodzonde): het leven is een geschenk van God en een geschenk wijs je niet af, zeker niet als ie van God komt. Jouw versie lijkt de seculiere versie ervan: we hebben een mooie samenleving opgebouwd en als desondanks iemand zich niet gelukkig voelt bij onze warmte, dan beledigt hij ons en verdient hij geen zachte dood (zoals ook christenen zelfmoordenaars geen zachte dood gunnen, ook al denken zij daar zelf anders over).
PS. N.a.v. de zelfmoord van Joost Zwagerman heb ik eens een filosofische exercitie met betrekking tot dit onderwerp geschreven:
http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2015/09/waarom-de-pil-van-drion-er-toch-moet.html
Geestelijke gezondheid is in de politiek kennelijk je eigen verantwoordelijkheid; ben je ziek, dan is het gewoon je “eigen schuld”.
Nog een [krachtterm]: voor de plannenmakers van ‘een voltooid leven’. Pia Dijkstra (die van het geleidelijk laten uitsterven van de mensen met het syndroom van Down en van de automatische goedkeuring onze – nog levende – organen af te staan als we bijna dood zijn) laat dat ‘voltooide leven’ beginnen bij de 80-jarigen.
De film “Down to Earth” kan weer wat warmte geven. Draait momenteel in diverse filmhuizen.
http://www.downtoearthfilm.com/
” Ik denk weleens dat wij ons door een zelfmoordenaar afgewezen voelen, want blijkbaar zijn wij voor hem onvoldoende om mee te blijven doen.”
Een vreemde gedachte. Een zelfmoordenaar staat vaak in zo’n zwart gat van eenzaamheid, die heeft geen gedachten over voor de medemens die ‘blijkbaar’ wordt afgewezen. Er zijn ook geen gedachten over voor een mens als Van der Staaij die elk mens het recht op (hulp bij) zelfdoding ontzegt zonder ook maar één gedachte aan de persoon vuil te maken. En die medemensen met een voor hem onbegrijpelijke doodswens wil omringen met liefde, begrip en onze aanwezigheid, of dat nu enig goed doet of niet. Want je mag gewoon niet zelf dood van sommige mensen. verder interesseren ze ons voor geen meter.
Dat ‘wij’ ons afgewezen zouden moeten voelen door een zelfmoordenaar is best wel egocentrisch, want wat heeft die zelfmoordenaar ons misdaan? Het is eigenlijk nog een trap na tegen iemand die we blijkbaar tijdens het leven niet genoeg hebben kunnen vinden.