Like so many cities all over the world, Amsterdam has been forced to take special measures to stop the spread of the corona virus. Cafes, restaurants, universities, and museums are shut, many shops are also closed, and people are supposed to work at home. The canal cruises have been suspended (see above) and the streets are deserted. Schools are shut, although teachers use the internet to reach the kids. (An eight-year-old expert I consulted confided to me that her mother was stricter than her teacher.)
Since I had some business to do at the railroad station, I cycled through an abandoned city center. Here are some photos.
The Rozengracht (“canal of the roses”) is usually a crowded street.
The house of Anne Frank, the Jewish girl who kept a diary in which she documented her life in hiding during the war years 1942-1944. Usually, there is a long queue over here.
Normally, this is the terrace of the cafe in the center of the photo. (The statue to the left is dedicated to one of the greatest Dutch writers, Multatuli.)
The Nieuwendijk (“new dike”) is one of the busiest shopping streets in the country. Some shops are open but I found it quite shocking that it was so deserted. (My grandmother was born in the house in the center.)
Amsterdammers are not sure whether bicycles are soulless objects, so it’s heart-breaking that no human seems to care for these bikes.
The tunnel for cyclists and pedestrians underneath the railroad station.
The railroad station itself. No travelers; the only people I saw were the ones at the ticket booth. There were also people from the railway police…
… who were feeding the pigeons. Normally, the birds find some food at the waste bins.
Some of the shops in China Town were open but there were no visitors.
The infamous Red Light District. All brothels have been closed.
In front of the fifteenth-century Weigh House often is a market. Now there was one man with a pram (and a mouth mask).
Cycling back, I came along Dam Square. A couple of people, feeding pigeons again.
My favorite cafe, the ancient Brakke Grond (“the brackish ground”), has for the past decades been used by the Flemish Cultural Center (right). No beer, no fries, no visitors.
A police car parked between a music hall and a cinema. One cyclist. In the evening, there are crowds over here; during the day, people walk along to buy tickets.
I did not like this: a preacher talking about the vengeance of the Lord and announcing that the end was near. No Dutch church says corona is God’s punishment and indeed, this man was English or American. He ordered repentance to an absent audience.
I liked this a lot better: an advertisement for a concert that was supposed to take place this April but has been postponed for ten months. It’s a line from a song every Dutchman knows and can be translated as “we shall go on until we’re together”.
[More than ever, we live in a global village, so I decided to write this in a global language.]
The advice is to stay at home, not to do the sight seeing tour of Amsterdam.
The Amsterdammers are very obedient, as you see. The only people I met, really had something to do.
Toen ik hoorde over sociale onthouding zei ik tegen mijn vrouw dat de sekswerkers wel zonder werk zouden komen te zitten. Of liggen, natuurlijk,
Nauwelijks. Het is (heel waarschijnlijk) nog ondergrondser, nog illegaler geworden dan eerst. Wat je in A’dam kon (kan) zien achter de ramen is het topje van de ijsberg.
Vanuit Duindorp, met duin en strand echt naast de deur, kan ik melden dat hier bepaald geen lockdown sfeer is. De duinen en de paden eromheen zijn vol met joggers, fietsers, bikes, scooters, wandelaars, surfers, skaters en heel veel spelende kinderen vaak al in korte broek en met blote basten. Het (zuider)strand is gewoon bereikbaar. De beoogde 1,5 meter is hier meestal wensdenken, vooral bij de jeugd maar zeker niet uitsluitend. De twee brave sukkels (…) op dit adres zijn – zo goed als, er moest de gang naar de vuilcontainer – wel binnengebleven (‘hypocriet’ genoeg wel op balkon geweest). Dit warme april weer is een ramp, maar ook vorige week genoeg mensen buiten.
Dezer dagen kano ik in de Biesbosch, komende weken op z’n mooist, met in de verte af en toe een menselijk wezen. En met z’n tweeen lopen we ruim om de enkele wandelaars heen in ons net zo lege dorp als Amsterdam. Zo rekken wij de “frisse neus” van het RIVM op.
Daarentegen lopen we zo min mogelijk bij Albert Hein binnen. En we komen niet in het nabijgelegen bos waar het te druk was met wandelaars, joggers en fietsers, volgens mijn schoonzoon.
Amersfoort is overdag een stuk levendiger. Hoe laat zijn die foto’s genomen? En wat heeft Starbucks betaald voor de sponsoring?
Nu we toch over misverstanden hebben: het is onjuist het afwaswater dat Amerikanen “koffie” noemen en dat Starbucks om onnavolgbare redenen ook weet te verkopen in landen waar je wel echte koffie kunt verkrijgen, zoals Nederland, Spanje, Italie, ook in Nederland aan te duiden als “koffie”.
Foto’s zijn in de loop van de middag genomen. Ik moest gisteren in Utrecht zijn. Daar was het stukken drukker.
Dat bewijst maar weer dat er in het centrum van Amsterdam alleen nog maar toeristen rondlopen. (Of liepen.)
‘No Dutch church says corona is God’s punishment (…)’
Oh yes they do!
https://www.regioonline.nl/binnenland/schokkend-uitgelekte-brief-aan-kinderen-veel-bidden-want-corona-is-straf-van-god/
Reverend ds. Agteresch of the Bethelkerk in Werkendam has send a letter to all the children (!!!) of his reformed congregation to warn them to pray a lot because the coronavirus is Gods’ punishment…
Interessante link van Rob D.
Het ware te wensen dat alle kinderen niet alleen Habakuk lezen, maar de gehele Statenbijbel van kaft tot kaft inclusief de kanttekeningen!
Ik denk aan Terug naar Oegstgeest van JW, terug van nooit weggeweest…
“Het ware te wensen dat …..”
Gewoon niet geloven is eenvoudiger.
Was het maar zo gewoon, Frank. Als je tot op het bot geconditioneerd bent om überhaupt ergens in te geloven en daar je houvast in te vinden, dan laat je dat niet zomaar los. Tenzij je serieuze vragen gaat stellen. Bijvoorbeeld wanneer het leven je met een virus om de oren slaat en je vermeende zekerheden aan het wankelen brengt…
Hallo Rob Duijf, het virus brengt bij mij niets aan het wankelen. En aangezien ik een dertien-in- een-dozijn-mens ben, vermoed ik dat dat bij veel meer mensen het geval is. Wat wankelt er bij jou?
De tafel. Daar moet een viltje onder.
Strikt voor mezelf sprekend: het geringe vertrouwen dat ik nog in onze regering had. Mijn ongeloof is rotsvast.
Kan ik beamen. Heel mijn jeugd geconditioneerd, bijzonder moeilijk geweest om tot de conclusie te komen dat een leven zonder god, religie, geloof een stuk beter te hachelen is.
@RobD: u gebruikt “gewoon” in een iets andere betekenis als ik.
“ls je tot op het bot geconditioneerd bent …..”
Dat versterkt mijn punt – kinderen niet de Statenbijbel laten lezen, ook niet van kaft tot kaft.
Tja, dat kan.
Je kunt de statenbijbel en zijn inhoud natuurlijk wel in een historische context plaatsen en er kritisch naar kijken. Dat is nog iets anders dan kinderen indoctrineren door ze een godsdienst op te dringen. Geldt overigens ook voor politieke indoctrinatie.
https://www.rd.nl/opinie/commentaar/niet-corona-heerst-maar-god-regeert-1.1638981
“Niet corona heerst, maar God regeert. Het coronavirus is slechts een tweede oorzaak, een middel in Gods hand. Hij zendt ziekte zoals ooit de plagen in Egypte, om de mens tot inkeer te brengen.”
Het mag duidelijk zijn hoe er in gereformeerde kringen over het coronavirus wordt gedacht. Er moet vooral veel worden gebeden, liefst in de vorm van een massale biddag. Dat kan natuurlijk niet, want dat is verboden door de overheid. In de kerk heeft de staat echter geen zeggenschap, dat is bij grondwet geregeld.
“Het zou dus juist onverantwoord zijn om op voorhand kerkdiensten af te gelasten. Vanzelfsprekend moeten kerkenraden hun verantwoordelijkheid kennen en adviezen vanuit de overheid serieus nemen. Maar dat staat niet het gebod van de hoogste Koning in de weg: bekering.”
Ik ben al enige tijd niet meer in het centrum van Antwerpen geweest, wegens geen essentiële verplaatsing, dus geen idee hoe het daar is. Buitenkomen en bewegen (alleen of in gezinsverband) wordt hier wel aangemoedigd, mits de nodige afstand. Ergens gaan zitten mag niet.
Dus gaan we elke dag zwaaien naar oma in het woonzorgcentrum om de hoek. Of we wandelen door de buurt, het schaarse ruige groen of het park. De kinderen klimmen in bomen en maken een kamp. Wij doen vanop afstand een praatje met mensen die we tegenkomen. Om 20 uur staan alle buren buiten. We klappen, we praten even en een mevrouw met een accordeon doet haar ronde. Om de zoveel dagen ga ik wat lopen. Ik knip een buxustakje af in de voortuin, want gewijde palmtakjes zijn op deze Palmzondag niet te verkrijgen. Enkele wielrenners rijden een virtuele Ronde van Vlaanderen op rollen in hun woonkamer. Sporza zendt de computerrace live uit en Greg Van Avermaet wint.
Met een beurtrol voorzien we opvang op school voor kinderen van zorgverleners, ook tijdens de paasvakantie. En zo gaat deze vreemde periode voort, met de overtuiging dat het ooit weer normaal zal worden.
Ik prijs me vooral gelukkig met de tuin, en de kinderen ook want die slapen al meer dan een week in een tent daarbuiten.
Als postbode moet ik vijf dagen per week even naar buiten. De meeste mensen zijn verstandig. Helaas ben ik ook een doodenkele tegengekomen die pleitte voor optimisme, want pessimisten krijgen juist corona. Heel onaangenaam.
Verder is het met mijn antisociale neigingen goed vol te houden. Het is wel saai.
Heeft Lovers al lang die oranje boten? Wat een ontzettende lelijke dingen. Vroeger waren ze gebroken wit en grijs en pasten bij de omgeving, nu knallen ze eruit. Over omgevingsvervuiling gesproken.
Gruwelijk hè.
Laten we de wallen maar zo houden.Dan zijn ze mooi.
Moooooooooooooooooooooooooooooooooooi! 🙂
Veel geliefde locaties. Zelf moet ik de laatste weken toch wel eens ergens zijn en dan vallen merkwaardige contrasten op. Dezelfde doordeweekse middag dat ik de Ferdinand Bolstraat min of meer uitgestorven aantrof (de meeste verkeerslichten stonden voor aap) leek de Overtoom business as usual en oversteken was geen optie.
Maar de populaties verschillen. Veel kinderen in de dreumesleeftijd die anders op de kresj zouden zitten, zijn nu op de stoep aan te treffen, vaak op een loopfietsje en met een stralend humeur. Hier spreekt de opa die zijn kleinkind niet mag zien en foto’tjes van betrokkene toegestuurd krijgt op een loopfietsje en met een stralend humeur.
Je gaat anders kijken. Achter het station RAI is een onaanzienlijke poel met een gezelschapje kuifeenden. Ik houd van die beesten omdat ze alleen bij hoge noodzaak bewegen, en dan liefst minimaal. Pas nu is me gaan opvallen dat ze onderling social distancing toepassen. En niet alleen onderling. Laatst had ik het voorrecht erbij te zijn ton er een fuut door het groepje heenvoer. Een buitenstaander! Shock and horror! Ze waren extreem pissig. Dat uitte zich daardoor dat ze vijf (5) centimeter uit de weg gingen. Er zal nog lang over gepraat worden.
De sirenes gaan hier. Sommige dingen veranderen niet.