Het is bijna veertig jaar geleden. Op weg van school naar huis fietste ik weleens langs de velden van de rugbyvereniging. Daar kon je dan worden opgewacht door een dakloze zwerver die regelmatig te diep in het glaasje keek en ook in nuchtere staat niet al te helder dacht. Hij kon dan bijvoorbeeld wijzen naar een omgevallen houten stellage naast het sportveld en aan passerende fietsers vragen of zij wisten wat het van machine was.
Hoewel hij geen vlieg kwaad deed en me zelfs aansprak met “meneer’, vermeed ik hem liever. Ik was de enige niet. Mijn klasgenote M. vond hem ronduit eng en was bang dat hij ooit zijn fles naar haar toe zou gooien. Er zijn bij Apeldoorn twee grote psychiatrische inrichtingen; we hoorden weleens wat verhalen.
Maar ook al waren onze angsten misschien niet helemáál ongegrond, we schaamden ons voor ons gebrek aan compassie. Eigenlijk, zo wisten we, eigenlijk mochten niet denken dat we hem liever zagen gaan dan komen. Want ook al waren we zestien, we wisten dat mensen buiten hun schuld in de problemen kunnen raken.
Ik was de man helemaal vergeten. Tot ik een paar maanden geleden op een avond in Apeldoorn de trein moest nemen en de dakloze opnieuw zag. Ik denk althans dat hij het was. Hij leek er in elk geval op. Maar ik kan me eigenlijk niet goed voorstellen dat iemand veertig jaar lang op straat leeft in een rijke gemeente als Apeldoorn.
Hoe dat ook zij: ik ontweek hem. Opnieuw. Niet om de benauwdheden die ooit voor een zestienjarige relevant waren, maar om het gevoel van schaamte omdat ik veertig jaar geleden zonder goede reden een afkeer van iemand had gehad die wat meer sympathie had mogen verwachten.
Daarna vergat ik hem weer. Tot zojuist. Er komt een avondklok. Wie na 20:30 op straat is, begaat een misdrijf en kan een boete krijgen. En er zijn meer daklozen dan bedden in de nachtopvang. Ik vraag me af waar zo’n arme dakloze heen moet.
Zoals men in sommige landen mensen in quarantaine plaatst in hotels, zou men dit ook met daklozen kunnen doen… Het is een tijdelijke win-win situatie – voor de dakloze en voor de zwaar getroffen hotelsector…
…ik bedoel natuurlijk niet hen tevens in quarantaine plaatsen, maar hen daar een slaapplaats aanbieden.
Ja, dat zou ook ik denken. Je kunt hiervoor ook leegstaande kantoorruimte gebruiken, al ligt dat iets minder voor de hand.
Werken in de horeca is toch echt iets heel anders dan werken met mensen die waarschijnlijk psychisch problemen hebben.
De manager van het driesterrenhotel in Groningen dat dit voorjaar een paar maanden slaapplaatsen (en drie maaltijden per dag) aanbood aan daklozen kijkt toch terug op een mooie ervaring:
“Luijten kijkt bovendien terug op een mooie tijd. ‘Het was super. Ik heb mooie mensen leren kennen en mooie gesprekken gevoerd’, zei ze. ‘Ik ben blij dat ik m’n steentje heb kunnen bijdragen tijdens de eerste golf.’ ”
Ik heb vorig jaar ook reportages gezien waarin zowel personeel, daklozen en een hulporganisatie voor daklozen allemaal heel tevreden bleken over hoe dit initiatief uitpakte.
Bron: https://www.rtvnoord.nl/nieuws/772273/Sanne-Luijten-Schimmelpenninck-Huys-krijgt-Homeless-Award
“De manager van het driesterrenhotel in Groningen …..”
Bedankt, ErikB, gisteren heb ik op de site van DvhN naar dit bericht gezocht, maar ik kon het niet vinden.
Een dakloze confronteert ons (lijkt me) met de angst het zelf ook te worden. Daar is immers niet altijd heel veel voor nodig -van miljonair tot krantenjongen, en ik hoor al even niet meer van de tent cities in de VS. Tegelijk, er zijn mensen die er geknipt voor zijn met hen te werken. Misschien is het een idee hen te steunen.
In ieder geval hier in het oosten is men voorbereid: https://www.destentor.nl/regio/opvanglocaties-daklozen-zijn-klaar-voor-eventuele-avondklok-genoeg-ruimte~a6b8e164/
Dank u wel. Ik ben blij dat te lezen!
Onderteken een online petitie tegen sperrzeit. Het is maar om af te reageren…
De afgelopen tijd heb ik meegewerkt aan een project om zgn. dag- en nachtrapporten van de Leids(ch)e politie uit de jaren 1940-45 beschikbaar te maken voor een online database. In die jaren was het mogelijk voor burgers die geen kans zagen nog voor de avondklok thuis te komen om ‘nachtverblijf” op het politiebureau te verkrijgen…
Nou; dat duurde toch nog vijf volle berichten voordat de nazi’s erbij gesleept werden… we boeken vooruitgang!
Vanochtend in DvhN (geen link, want betaaldrempel) een artikel met als kop “Als je na acht uur op straat kwam, kreeg je een schot hagel in je kont”.
Blijkbaar denkt u dat dat nu ook het geval is, gezien uw terminologie.
Daarom zal ik de petitie niet ondertekenen, ook al ben ik geen voorstander van de maatregel.
Volledig beamend dat ik Godwin en daarmee weerzin opwek, het is wel het enige vergelijkingsmateriaal dat dit land in (nog net) mensenheugenis heeft. Dat in dit soort situaties de politie hulp zou kunnen bieden is misschien zo gek nog niet trouwens.
Natuurlijk is zo’n petitie zinloos, maar Jezus, (excuses voor de wie het aanstoot) je moet onderhand wat met je gevoel voor machteloosheid. Ik woon alleen, ik ben al sinds maart doodsbang echt opgesloten te worden in mijn eigen huis en het komt steeds dichterbij.
Doe niet zo zielig en overspannen.
Toen Nld. nog een onafhankelijke krant had schreef die al over dit probleem.
https://www.dvhn.nl/meningen/Opinie/Daklozen-hebben-hulp-nodig-ook-structureel-25590696.html
Hadden we overigens de laatste tien jaar anders gestemd bij de verkiezingen dan was dit probleem veel kleiner geweest. CBS meldde op 23 aug. 2019 dat ruim 39 000 daklozen waren tegen 18 000 in 2009. Het dorp waar JonaL woont stelde 28 maart al extra opvangplekken ter beschikking.
Ik lees ergens dat er voor dak- en thuislozen een uitzondering wordt gemaakt bij de handhaving van de avondklok.
Zoals ik ook lees dat er in Amsterdam geen boetes meer worden uitgeschreven voor dak- en thuislozen die buiten liggen te slapen.
Al met al een treurige zaak dat er in ons rijke land geen duurzame oplossingen zijn voor deze mensen.
Bezorgde groet,
Amen
Er zijn in Nederland ook mensen die in holen wonen, zelf gegraven holen in het bos. De terreinbeheerders weten dat en laten de betreffende mensen met rust.